Τα άσπρα καράβια μου έλυσαν τις άγκυρες πριν χρόνια..Τα έσυρα στη θάλασσα για να ανακαλύψουν νέες στεριές ..ήταν όμορφα… νέα σκαριά… και  η θάλασσα αταξίδευτη,

έτοιμη να τα παρασύρει στα πιο όμορφα ταξίδια ,χωρίς επιστροφή..

Ο ωκεανός  ανοίχτηκε μπροστά τους ,τα κύματα έγλυψαν το ολόφρεσκο σκαρί τους , περιπλανήθηκαν , κινδύνευσαν ,αλλά λίγα από αυτά  έπιασαν λιμάνι….Και οι νέες στεριές τα δέχτηκαν σαν απελευθερωτές και οι άνθρωποι τα αγκάλιασαν..τα αγάπησαν και τα κράτησαν μαζί τους..

Άλλα θαλασσοπνίγηκαν  , άλλα έγιναν λεία πειρατών ..παρ΄όλα αυτά  έπεσαν άξια  , στο βωμό της ανακάλυψης και του πειράματος..

Ήσαν όμως και κάποια που με την πρώτη δυσκολία έστριψαν το τιμόνι και  πήραν το δρόμο της επιστροφής ντροπιασμένα  και κλείστηκαν   μέσα στις ντουλάπες που  χτίζει το μυαλό  καμμιά  φορά για να κρύψει αυτά που ούτε το ίδιο δε θέλει να θυμάται.. γιατί η σκέψη τους πονάει και άλλοτε γιατί ντρέπεται γι αυτά…

Μέσα στο χρονοντούλαπο της λησμονιάς..

Πού   πού ,ανοίγω την πόρτα και τα κοιτάζω…  ώρες ώρες  αισθάνομαι να τα αγαπώ και ώρες ώρες τα απεχθάνομαι..

Τα αγαπώ γιατί ..ήταν εκείνα , που ήταν ορισμένα να με ταξιδεύσουν  στο απέραντο άγνωστο,  εκείνα τα οποία θα ηρεμούσαν την ανυπότακτη ψυχή μου, που θα ημέρευαν

τα πάθη μου και όλες μου τις ανησυχίες..αυτά που τα πανιά τους ήταν καλυμμένα με το φως του ήλιου του πιο όμορφου καλοκαιρινού πρωινού...

Είναι εκείνα  που μου έδειξαν πόσο σημαντικό είναι να αγωνίζεσαι για το άπιαστο,για αυτό που ζητά η καρδιά σου, γι αυτό που ονειρεύεσαι....

Για να μη πονάει η εικόνα τους τα άφησα να ξεχαστούν στη λήθη,τα έκρυψα τόσο καλά ,ώστε να είναι αδύνατον να τα αναζητήσει κανένας πια...να μη γίνεται καμμία κουβέντα....

Μέσα  στα χρονοντούλαπα της λήθης..

Εκεί θα κλέισω και εσένα….εσένα που μου θυμίζεις τα ασπρα ντροπιασμένα καράβια μου..

Εσένα που είσαι η στεριά που ποτέ δε θα φτάσω..η θάλασσα που δε θα ταξιδέψω ποτέ..για μένα ήσουν ο πιο απίθανος και απίστευτος προορισμός...αυτός που δεν είχε οριστεί ποτέ να γίνει..πέρα από αυτούς που είχα....

Θα μέινεις εκεί  αιχμάλωτος μαζί με τα καράβια..να θυμίζεις κάποιες ανέμελες εποχές...μέχρι να ξεθωράσει και η δικιά σου η εικόνα......

Και  όποτε θα ανοίγω την πόρτα σιγά σιγά να δω εκείνα, θα κοιτάζω κλεφτά και σένα..

Γιατί η εικόνα σου πονάει πιο πολύ κι από  δική τους…..μέχρι να αποφασίσω να σφραγίσω αυτή τη πόρτα και ό.τι υπάρχει μέσα σε αυτό το χρονοντούλαπο, θα έχει γίνει μια ανάμνηση που δε θα πονάει πια..

   

    Αόρατη πληγή 

΄Ηρθε και με βρήκε σε μια στιγμή που με πόναγε η έλλειψή σου .. με ένα τσιγάρο στο χέρι να περιπλανιέμαι στο χθες μέσα σε ένα συννεφάκι καπνού…τι θέλει τώρα  κι αυτός?? Καιρό τώρα, τον απέφευγα έντεχνα και είχα γλυτώσει από την αυστηρή κριτική του…..τον κορόιδευα ,λέγοντάς του ότι είμαι καλά...και είχα την εντύπωση  ότι του είχα ξεφύγει..εχτές όμως ,αγριεμένος,με έστησε απέναντι στον καθρέπτη , με κοίταξε βαθειά στα μάτια και με ρώτησε με αυτό το ύφος που δε συμπαθώ καθόλου...

-Και τι κάνεις τωρα??

-Τι κάνω τωρα?? Τι εννοείς??

-Την άφησες πολύ να πετάξει..και δεν εήταν μαθημένη....

-Της άρεσε όμως..

-Τη παραμύθιασες όμως θες να πεις..της είπες ότι θα είναι όλα ωραία αν πετάξει..

-Δε ξέρεις τι λες..

-Και γω ξέρω  και συ ξέρεις..

-Ναι …αλλά το ήθελε..

-Το ήθελε, όπως θα το ήθελαν όλες…αλλά δε την προστάτευσες..

-Δε φταίω εγώ..δική  της απόφαση ήταν..

-Όχι.!!.εσύ την έσπρωξες…εσύ  και η ανωριμότητά σου..της έδειξες ψεύτικο ουρανό…της χάρισες ψεύτικα  φτερά..ψεύτικο ήλιο..ψεύτικες ελπίδες..όλα  ψέμματα… και εκείνη έκανε όνειρα…κι αυτά ψεύτικα..

-Το ειχε ανάγκη....γι αυτό το έκανα..

-Το είχε  ανάγκη???Και  τώρα?? Κοίτα τη πληγή της..μέρα με τη μέρα  ανοίγει πιο πολύ…αιμορραγεί.…μαραίνεται σαν το λουλούδι που δε ποτίστηκε ποτέ....

-Πάντα ήσουν  έτοιμος να με κατηγορήσεις....πού τη βλέπεις εσύ τη πληγή της???

-Μα είσαι  τόσο τυφλή και δε βλέπεις???οι χειρότερες πληγές είναι αυτές που δεν τις βλέπουν οι άλλοι..όλοι  νομίζουν ότι είσαι μια χαρά  και εσύ μέσα  σου καίγεσαι και αιμορραγείς...

-Ωραίααα…εγώ φταίω.. και τι θες να κάνω τώρα??? Θα τη γιατρέψω  η ίδια πάλι..όπως έκανα και τις  άλλες φορές που  πληγωνόταν....

-Δε γίνεται φονιάς και σωτήρας μαζί..

 Δεν είναι το ιδιο σαν τις άλλες φορές..τότε  τη πλήγωσαν άλλοι….τώρα τη πλήγωσες εσύ με όλη αυτή την ανωριμότητα  σου..πότε θα μεγαλώσεις???πότε  θα δεις τη ζωή  με τη σωστή ματιά????πότε  θα πάψεις να πιστεύεις σε μεγάλες αγάπες?? ???? 

Κοίταξε το δημιούργημά σου!!.

κοίτα την !…

Στόχευσα με το βλέμμα αριστερά και την είδα..…είχε γίνει  κατακόκκινη..ντρεπόταν.…ίσως  γι αυτά που είχε νοιώσει .. οι χτύποι της ήταν  διαφορετικοί από τις άλλες φορές..πιο χαμηλοί….νόμιζες ότι θα έσβηνε.….τη λυπήθηκα…είχε δίκιο ο φίλος..πολύ δίκιο…

Της έκανα μεγάλο κακό.…όμως, καθώς την κοίταζα , αυτή μου χαμογέλασε....ήταν  ένα χαμόγελο περίεργο..και τότε μου μίλησε..

- Μη στεναχωριέσαι …είμαι  χαρούμενη....για μια ακόμα  φορά κατάφερα να πετάξω..και πήγα πολύ ψηλά.. ταξίδεψα στο όνειρο..άγγιξα το χρώμα του…έζησα  τις πιο όμορφες στιγμες..κι ας ήταν ψεύτικες… …ίσως να είναι και η τελευταία φορά που ταξιδεύω… δε με νοιάζει πού θα φτάσω..δε με νοιάζει αν θα φτάσω κάπου…θέλω να ταξιδεύω…κι αν είναι να χαθώ μέσα στα  απάτητα μονοπάτια του μυαλού σου..ασε με εκεί..μη ψάξεις να με βρεις ….ασε με ακόμα στο όνειρο..κι ας είναι ψεύτικο… ..

Γύρισα να δω την αντίδρασή του φίλου..΄και τότε με ειδα…..με ένα βλέμα να χάνεται μέσα στο καθρέπτη , με  τα μάτια να δακρύζουν, βυθισμένα μέσα στη θλίψη… …

Έκλαιγα αλλά ήμουν ευτυχισμένη..…

                                                                                               Γ.Κ

                         Ο χειρότερος εφιάλτης μου δεν είναι να μη σε χάσω...Είναι να μη σε ξεχάσω....

Αδέσποτες μέρες

Είναι μια από κείνες τις ημέρες που δε θες με τίποτα να σηκωθείς από το κρεβάτι, το μυαλό σου αρνείται πεισματικά  να δώσει  εντολές  και  το μόνο που ζητάς είναι να χωθείς κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα  και να μείνεις  εκεί…. με τον ήχο του αέρα που παίζει με τα σύρματα …

Αυτό όμως είναι αδύνατο να γίνει…… ο αέρας αυτός έπαψε να υπάρχει πια…. οι ήχοι σίγησαν και τα σύρματα δεν υπάρχουν πια.. χάθηκαν στο χρόνο.. σε μια άλλη πόλη.. έτσι αποφασίζεις να σηκωθείς..

 Οι κινήσεις μηχανικές… χρόνια τώρα.. ντύνεσαι  και ρίχνεις μια γρήγορη ματιά στον καθρέπτη… η κοκεταρία είναι μια λέξη που έχει ξεθωριάσει στο λεξιλόγιό σου..…

Δεν υπάρχει ούτε όρεξη για μια πινελιά ρουζ  βρε αδερφέ, για να φύγει η χλωμάδα..

Μια γουλιά καφέ, ένα τσιγάρο, μια γρήγορη ματιά στα ε-μειλ, τσάντα κλειδιά στο χέρι και κλείνεις πίσω σου την πόρτα…  Με μια  βαθειά εισπνοή ,τα πνευμόνια σου γεμίζουν από τον παγωμένο αέρα, καθώς  κατεβαίνεις τις σκάλες ,αφήνοντας  το βλέμμα σου να αγγίξει τη θάλασσα που έχει γίνει ένα με το  μουντό ορίζοντα .

Σε ένα λεπτό βρίσκεσαι  στο αυτοκίνητο με μοναδικό προορισμό τη δουλειά σου...Και εκεί το σκηνικό αλλάζει …μια τεράστια αίθουσα ,μερικά ζευγάρια μάτια που σε κοιτάζουν σαν κάτι ξεχωριστό… 

Αλήθεια πόσα ζευγάρια μάτια σε έχουν κοιτάξει τόσα χρόνια??? Για πόσα ζευγάρια μάτια ήσουν κάτι ξεχωριστό??? ποτέ δεν κράτησες λογαριασμό..

Οι  ώρες περνούν  αβίαστα και το κλειδί στην πόρτα δηλώνει το τέλος…

Και όπου φύγει φύγει..το μόνο που θες είναι να τρέξεις στο καταφύγιό σου…

Έτσι για σένα πάντα λειτουργούσε το σπίτι σου…

Μακριά από εντολές, μακριά από άσκοπες και ανιαρές συζητήσεις, ένα μέρος  μόνο για σένα και τον αχώριστο σύντροφό σου..το φίλο σου ,την αδερφή που δεν είχες ποτέ..

Μόνο αυτός σε ξέρει καλύτερα από τον καθένα, γιατί είναι ο μόνος που σε έψαξε τόσο πολύ , σε ώρες ατέλειωτης ενδοσκόπησης και περισυλλογής..μόνο αυτός ξέρει τους ανομολόγητους φόβους σου,  τις ανασφάλειες σου, τις αδυναμίες σου..κι ας σε βλέπουν οι άλλοι και νομίζουν ότι είσαι δυνατός..αυτός ξέρει τι είσαι και πώς έπρεπε να σταθείς δυνατός πολλές φορές γα να στηρίξεις την αδυναμία κάποιων δυνατών..Γνωρίζει πολύ καλά τα όνειρά σου..αυτά που πραγματοποίησες , αλλά  και τα χαμένα..Είναι ο μόνος που δε σου χαιδεύει τα αυτιά, αυτός που πολλές φορές γίνεται σκληρός κι  αμείλικτος , αυτός  που θα σε τονώσει , αυτός που θα σε ρίξει και στα τάρταρα με μεγάλη ευκολία… κι είναι ο ίδιος που θα σου απλώσει το χέρι για να ξανανέβεις  από εκεί που έχεις πέσει.

Άλλες φορές σε κάνει να αισθάνεσαι σκλάβος του κι άλλες φορές  απόλυτος κυρίαρχός του.

Οι ρόλοι  εναλλάσσονται  διαρκώς και αυτό σε εξιτάρει αλλά και σε συνθλίβει συγχρόνως ..και όλο ζητά να του αφιερώσεις περισσότερο χρόνο.....

‘Ετσι  περνούν οι μέρες.. σκορπίζονται σαν τους κόκκους της άμμου όταν τις φυσάει ο αέρας…. Αέρας είναι η ζωή κι όποιος πρόλαβε να τον κλείσει στο ασκί μπορεί να τη ζήσει.. αν όχι περνά χωρίς να το καταλάβεις..

Είναι μια δεκαετία τώρα που το ασκί έχει τρυπήσει..

Και έχασες πολλές μέρες  θυσιασμένες στα θέλω και τα πρέπει των άλλων.. και τώρα τρέχεις να το μπαλώσεις αλλά όσο και να μπαλώσεις ,το ασκί τώρα αρχίζει και σαπίζει….

Και έτσι το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αφήνεις να περνάει ο καιρός μέσα στη μοναχικότητα..και οι μέρες να γίνονται αδέσποτες…. θυσιασμένες αυτή τη φορά στο ΕΓΩ  σου...

Τα παιδικά μας παιχνίδια μοναδικά και ανεπανάληπτα

Τα δικά μου πεφταστέρια

 Θυμάμαι  πάντα με νοσταλγία εκείνες τις αυγουστιάτικες  νύχτες , στην μικρή αυλή του παλιού μας σπιτιού, που μύριζαν νυχτολούλουδο.

Η μητέρα έβγαζε στη βεράντα , όταν έσφιγγαν οι ζέστες, ένα διπλό κρεβάτι.

Όλη την ημέρα ήταν  η απόδειξη της αρμονικής συνύπαρξης με τον αδερφό μου..επάνω εκεί τραμπαλιζόμαστε, διαβάζαμε τα αγαπημένα μας  κόμικς, κολλάγαμε αυτοκόλλητα στα  άλμπουμ ελπίζοντας  πάντα στο δώρο , που υποσχόταν κατά καιρούς .

Δε θυμάμαι πόσες  σοκολατογκοφρέτες  είχαμε φάει μια εποχή μέχρι να βρούμε το ποθητό αυτοκόλλητο που θα συμπλήρωνε το άλμπουμ… .και δως του να γυρίζουμε τα σπίτια των φίλων για να κάνουμε τα απαραίτητα αλισβερίσια των ανταλλαγών….

Κάποια φορά το συμπληρώσαμε θυμάμαι…. και ήρθε το δώρο..μια μπάλα ποδοσφαίρου για τον αδερφό μου και μια κούτα  σοκολατογκοφρέτες, για τη συμπλήρωση ενός νέου άλμπουμ..ο αδερφός μου, όπως όλα τα αγόρια ενθουσιάστηκε με το δώρο… εγώ … ορκίστηκα να μη ξαναφάω  σοκολατοφρέτα από τότε..

Αυτό λοιπόν το διπλό κρεβάτι  , μόλις έπεφτε η νύχτα γινόταν το μήλο της έριδας… σκοτωνόμασταν ποιος θα πρωτοκοιμηθεί παρέα με τη γιαγιά..

Είδαν κι αποείδαν οι γονείς μας  και για να γλυτώσουν από τις τσιρίδες μας και τα μαλλιοτραβήγματα, αποφάσισαν να μας το παραχωρήσουν  …

΄Ετσι η γιαγιά εξορίστηκε στο μέσα δωμάτιο του σπιτιού και μεις οι δυο γίναμε οι μόνιμοι κάτοχοί του..

Μου άρεσε πολύ να κοιμάμαι σε κείνο το κρεβάτι..όχι γιατί είχε κανένα καλό  στρώμα  και  κοιμόσουν καλύτερα, ένα  βαρύ  στρώμα από βαμβάκι ήταν, αλλά γιατί βρισκόσουν κάτω από εκείνον τον ουρανό που κάθε βράδυ δε ξέχναγε να ανάβει τα καντηλάκια του… ακόμη και την ώρα του ύπνου αισθανόσουνα μια ελευθερία.. και βασικά  τρελαινόμουν να μετρώ τα αστέρια, παρά τις  συμβουλές της  γιαγιάς , να μη τα μετρώ .. γιατί θα βγάλω αστεράκια…. εμένα δε με ένοιαξε ούτε όταν τελικά το έβγαλα το αστεράκι πάνω στο μεσαίο δάχτυλο..

Τη πρώτη φορά νόμισα ότι ήρθε το αστέρι και κόλλησε στο δάχτυλο μου  και απογοητεύτηκα γιατί ούτε λαμπερό ήταν, αλλά ούτε όμορφο..γρήγορα ευτυχώς κατάλαβα ότι δεν είχε καμία σχέση με το μέτρημα των αστεριών, αλλά για καλό και για κακό σταμάτησα να τα μετράω …μόνο τα κοίταζα και τα θαύμαζα.

 Τώρα έψαχνα να βρω ποιο είναι το πιο λαμπερό ,το πιο μεγάλο…

Τα πιο όμορφα βράδια ήταν εκείνα που η ζέστη δεν ήταν τόσο μεγάλη και χρειαζόσουν μια ψιλή κουβέρτα …η  αίσθησή της  πάνω σου , σε γέμιζε μεγαλύτερη ασφάλεια, καθώς τυλιγόσουν όλος μέσα της… μόνο το κεφάλι άφηνα απέξω, για να χαζεύω το ουράνιο στερέωμα ..

Κάρφωνα τα μάτια μου ψηλά και  τα κοίταζα που ήσαν ακίνητα  σαν κάποιος να τα είχε καρφώσει για να μην κινούνται ποτέ…

Και περίμενα πότε κάποιο από αυτά κινηθεί ….

Και θύμωνα πολύ όταν μέσα στην ησυχία της νύχτας ο αδερφός μου άρχιζε να με σκουντάει και να φωνάζει..:<<κοίταααα… κοίτααα θα πέσει…….πεφτειιιι….΄επεσεεε>>… αργότερα κατάλαβα ότι είχα μάθει όλους τους χρόνους του ρήματος πέφτω..πριν παω ακόμα σχολείο…

Τις περισσότερες φορές από την ταραχή που μου προκαλούσαν οι φωνές του δεν προλάβαινα να τα δω να πέφτουν..

‘Αλλοτε πάλι ,όταν κατάφερνα, που ευτυχώς δεν είχε προλάβει να το δει εκείνος,  προλάβαινα να κάνω κάποια ευχή..

Τι ευχές??? Παιδιάστικες ευχές…να είμαι καλό παιδί, να γίνω καλή μαθήτρια όταν θα πήγαινα σχολείο, να μου έπαιρνε τη κούκλα και τα φουστανάκια της ο μπαμπάς μου στα γενέθλιά μου..

Αργότερα στην εφηβεία, το κρεβάτι το διπλό δεν υπήρχε πια…μετακομίσαμε στο καινούριο σπίτι και εκεί τα βράδια δε βλέπαμε ουρανό…κοιμόμασταν στα ωραία μας κρεβατάκια και τα βράδια τουλάχιστον εγώ, έκανα όνειρα..

Και  όταν  ερχόταν η εποχή των πεφταστεριών ,παραμόνευα πάλι..τις ευχές τώρα τις έκανα στο μπαλκόνι ή σε καμμιά παραλία...

Τώρα όμως δεν ήξερα τι να πρωτοευχηθώ….τι να ευχηθώ στα αστέρια  που δεν το είχα ζητήσει στη προσευχή μου????..τα διαχώρισα λοιπόν… για την υγεία μου , για την υγεία των δικών και των φίλων μου, αρμόδιος ήταν ο καλός Θεούλης…..με τα αστέρια μοιραζόμουν τα μυστικά μου..αυτά που ντρεπόμουν να  πώ στη προσευχή μου… αυτό έλειπε τώρα, ο Θεός να ασχοληθεί με τα ερωτικά μου  καρδιοχτύπια… τις ανησυχίες μου για το μέλλον μου..για τη κοινωνική μου εξέλιξη, για τις σπουδές μου ,για την οικογένεια που ονειρευόμουν να φτιάξω..

Ευτυχώς που δεν ήταν δίπλα μου ο αδερφός μου να με αλαφιάζει κάθε φορά…  Εκείνος μέτραγε τα δικά του αστέρια πια.….

‘Οσα ήταν τα πεφταστέρια , τόσες ήταν και οι ευχές μου..

Άλλες από αυτές στην πορεία πραγματοποιήθηκαν και άλλες όχι….

Μεγαλώνοντας  σταμάτησα να τα παραμονεύω… ή να επιδιώκω να βλέπω πεφταστέρια… ίσως γιατί άλλαξαν οι ουρανοί που κοιτάζαμε όταν ήμασταν μικροί..

Δεν έχουν πια  την ίδια θέση στη καρδιά μας… γέμισε η καρδιά μας  και λιγόστεψε ο χώρος… γέμισε το μυαλό μας   από  έννοιες….

Τώρα απλά θαυμάζω το πανέμορφο φαινόμενο… θαυμάζω το μεγαλείο της φύσης

Εκείνη τη στιγμιαία λάμψη της βολίδας και το σβήσιμο στην ατμόσφαιρα…

Τώρα δεν κάνω ευχές… γιατί  δε πιστεύω πια στα πεφταστέρια…. τα έχω απομυθοποιήσει..

Μόνο που μερικές φορές σκέφτομαι ότι οι στιγμές στη ζωή μας μοιάζουν με τα πεφταστέρια…. ακόμη και κάποιοι άνθρωποι μοιάζουν με αυτά…. παρουσιάζονται στη ζωή σου, σε γεμίζουν με τη λάμψη τους , τους καρφώνεις στο μυαλό σου και νομίζεις ότι θα μείνουν  για πάντα εκεί… και ξαφνικά  εξαφανίζονται , αφήνοντας στο  πέρασμα τους μια πίκρα και   στο τέλος γίνονται  μια γλυκειά  ανάμνηση….

Και θυμάσαι τις στιγμές που έζησες κοντά τους …και ήταν τόσο μα τόσο δυνατές..όπως  η λάμψη της βολίδας….. αλλά οι στιγμές αυτές δεν κρατάνε για πολύ ..ούτε για πάντα… Σβήνουν κάποια στιγμή, όπως έσβησε και αυτό το πεφταστέρι που κοίταζα ..μόλις τώρα στον ουρανό…

                                                     ………………………………