Τα παιδικά μας παιχνίδια μοναδικά και ανεπανάληπτα

Τα δικά μου πεφταστέρια

 Θυμάμαι  πάντα με νοσταλγία εκείνες τις αυγουστιάτικες  νύχτες , στην μικρή αυλή του παλιού μας σπιτιού, που μύριζαν νυχτολούλουδο.

Η μητέρα έβγαζε στη βεράντα , όταν έσφιγγαν οι ζέστες, ένα διπλό κρεβάτι.

Όλη την ημέρα ήταν  η απόδειξη της αρμονικής συνύπαρξης με τον αδερφό μου..επάνω εκεί τραμπαλιζόμαστε, διαβάζαμε τα αγαπημένα μας  κόμικς, κολλάγαμε αυτοκόλλητα στα  άλμπουμ ελπίζοντας  πάντα στο δώρο , που υποσχόταν κατά καιρούς .

Δε θυμάμαι πόσες  σοκολατογκοφρέτες  είχαμε φάει μια εποχή μέχρι να βρούμε το ποθητό αυτοκόλλητο που θα συμπλήρωνε το άλμπουμ… .και δως του να γυρίζουμε τα σπίτια των φίλων για να κάνουμε τα απαραίτητα αλισβερίσια των ανταλλαγών….

Κάποια φορά το συμπληρώσαμε θυμάμαι…. και ήρθε το δώρο..μια μπάλα ποδοσφαίρου για τον αδερφό μου και μια κούτα  σοκολατογκοφρέτες, για τη συμπλήρωση ενός νέου άλμπουμ..ο αδερφός μου, όπως όλα τα αγόρια ενθουσιάστηκε με το δώρο… εγώ … ορκίστηκα να μη ξαναφάω  σοκολατοφρέτα από τότε..

Αυτό λοιπόν το διπλό κρεβάτι  , μόλις έπεφτε η νύχτα γινόταν το μήλο της έριδας… σκοτωνόμασταν ποιος θα πρωτοκοιμηθεί παρέα με τη γιαγιά..

Είδαν κι αποείδαν οι γονείς μας  και για να γλυτώσουν από τις τσιρίδες μας και τα μαλλιοτραβήγματα, αποφάσισαν να μας το παραχωρήσουν  …

΄Ετσι η γιαγιά εξορίστηκε στο μέσα δωμάτιο του σπιτιού και μεις οι δυο γίναμε οι μόνιμοι κάτοχοί του..

Μου άρεσε πολύ να κοιμάμαι σε κείνο το κρεβάτι..όχι γιατί είχε κανένα καλό  στρώμα  και  κοιμόσουν καλύτερα, ένα  βαρύ  στρώμα από βαμβάκι ήταν, αλλά γιατί βρισκόσουν κάτω από εκείνον τον ουρανό που κάθε βράδυ δε ξέχναγε να ανάβει τα καντηλάκια του… ακόμη και την ώρα του ύπνου αισθανόσουνα μια ελευθερία.. και βασικά  τρελαινόμουν να μετρώ τα αστέρια, παρά τις  συμβουλές της  γιαγιάς , να μη τα μετρώ .. γιατί θα βγάλω αστεράκια…. εμένα δε με ένοιαξε ούτε όταν τελικά το έβγαλα το αστεράκι πάνω στο μεσαίο δάχτυλο..

Τη πρώτη φορά νόμισα ότι ήρθε το αστέρι και κόλλησε στο δάχτυλο μου  και απογοητεύτηκα γιατί ούτε λαμπερό ήταν, αλλά ούτε όμορφο..γρήγορα ευτυχώς κατάλαβα ότι δεν είχε καμία σχέση με το μέτρημα των αστεριών, αλλά για καλό και για κακό σταμάτησα να τα μετράω …μόνο τα κοίταζα και τα θαύμαζα.

 Τώρα έψαχνα να βρω ποιο είναι το πιο λαμπερό ,το πιο μεγάλο…

Τα πιο όμορφα βράδια ήταν εκείνα που η ζέστη δεν ήταν τόσο μεγάλη και χρειαζόσουν μια ψιλή κουβέρτα …η  αίσθησή της  πάνω σου , σε γέμιζε μεγαλύτερη ασφάλεια, καθώς τυλιγόσουν όλος μέσα της… μόνο το κεφάλι άφηνα απέξω, για να χαζεύω το ουράνιο στερέωμα ..

Κάρφωνα τα μάτια μου ψηλά και  τα κοίταζα που ήσαν ακίνητα  σαν κάποιος να τα είχε καρφώσει για να μην κινούνται ποτέ…

Και περίμενα πότε κάποιο από αυτά κινηθεί ….

Και θύμωνα πολύ όταν μέσα στην ησυχία της νύχτας ο αδερφός μου άρχιζε να με σκουντάει και να φωνάζει..:<<κοίταααα… κοίτααα θα πέσει…….πεφτειιιι….΄επεσεεε>>… αργότερα κατάλαβα ότι είχα μάθει όλους τους χρόνους του ρήματος πέφτω..πριν παω ακόμα σχολείο…

Τις περισσότερες φορές από την ταραχή που μου προκαλούσαν οι φωνές του δεν προλάβαινα να τα δω να πέφτουν..

‘Αλλοτε πάλι ,όταν κατάφερνα, που ευτυχώς δεν είχε προλάβει να το δει εκείνος,  προλάβαινα να κάνω κάποια ευχή..

Τι ευχές??? Παιδιάστικες ευχές…να είμαι καλό παιδί, να γίνω καλή μαθήτρια όταν θα πήγαινα σχολείο, να μου έπαιρνε τη κούκλα και τα φουστανάκια της ο μπαμπάς μου στα γενέθλιά μου..

Αργότερα στην εφηβεία, το κρεβάτι το διπλό δεν υπήρχε πια…μετακομίσαμε στο καινούριο σπίτι και εκεί τα βράδια δε βλέπαμε ουρανό…κοιμόμασταν στα ωραία μας κρεβατάκια και τα βράδια τουλάχιστον εγώ, έκανα όνειρα..

Και  όταν  ερχόταν η εποχή των πεφταστεριών ,παραμόνευα πάλι..τις ευχές τώρα τις έκανα στο μπαλκόνι ή σε καμμιά παραλία...

Τώρα όμως δεν ήξερα τι να πρωτοευχηθώ….τι να ευχηθώ στα αστέρια  που δεν το είχα ζητήσει στη προσευχή μου????..τα διαχώρισα λοιπόν… για την υγεία μου , για την υγεία των δικών και των φίλων μου, αρμόδιος ήταν ο καλός Θεούλης…..με τα αστέρια μοιραζόμουν τα μυστικά μου..αυτά που ντρεπόμουν να  πώ στη προσευχή μου… αυτό έλειπε τώρα, ο Θεός να ασχοληθεί με τα ερωτικά μου  καρδιοχτύπια… τις ανησυχίες μου για το μέλλον μου..για τη κοινωνική μου εξέλιξη, για τις σπουδές μου ,για την οικογένεια που ονειρευόμουν να φτιάξω..

Ευτυχώς που δεν ήταν δίπλα μου ο αδερφός μου να με αλαφιάζει κάθε φορά…  Εκείνος μέτραγε τα δικά του αστέρια πια.….

‘Οσα ήταν τα πεφταστέρια , τόσες ήταν και οι ευχές μου..

Άλλες από αυτές στην πορεία πραγματοποιήθηκαν και άλλες όχι….

Μεγαλώνοντας  σταμάτησα να τα παραμονεύω… ή να επιδιώκω να βλέπω πεφταστέρια… ίσως γιατί άλλαξαν οι ουρανοί που κοιτάζαμε όταν ήμασταν μικροί..

Δεν έχουν πια  την ίδια θέση στη καρδιά μας… γέμισε η καρδιά μας  και λιγόστεψε ο χώρος… γέμισε το μυαλό μας   από  έννοιες….

Τώρα απλά θαυμάζω το πανέμορφο φαινόμενο… θαυμάζω το μεγαλείο της φύσης

Εκείνη τη στιγμιαία λάμψη της βολίδας και το σβήσιμο στην ατμόσφαιρα…

Τώρα δεν κάνω ευχές… γιατί  δε πιστεύω πια στα πεφταστέρια…. τα έχω απομυθοποιήσει..

Μόνο που μερικές φορές σκέφτομαι ότι οι στιγμές στη ζωή μας μοιάζουν με τα πεφταστέρια…. ακόμη και κάποιοι άνθρωποι μοιάζουν με αυτά…. παρουσιάζονται στη ζωή σου, σε γεμίζουν με τη λάμψη τους , τους καρφώνεις στο μυαλό σου και νομίζεις ότι θα μείνουν  για πάντα εκεί… και ξαφνικά  εξαφανίζονται , αφήνοντας στο  πέρασμα τους μια πίκρα και   στο τέλος γίνονται  μια γλυκειά  ανάμνηση….

Και θυμάσαι τις στιγμές που έζησες κοντά τους …και ήταν τόσο μα τόσο δυνατές..όπως  η λάμψη της βολίδας….. αλλά οι στιγμές αυτές δεν κρατάνε για πολύ ..ούτε για πάντα… Σβήνουν κάποια στιγμή, όπως έσβησε και αυτό το πεφταστέρι που κοίταζα ..μόλις τώρα στον ουρανό…

                                                     ………………………………

'Εβιελ η μικρή νεράιδα 1ο

Όλα  έδειχναν πως το φθινόπωρο είχε μπει για τα καλά .Στη μικρή νεραιδούπολη τα δέντρα είχαν ρίξει τα φύλλα τους,οι μέρες είχαν μικρύνει,ο ήλιος βασίλευε πιο γρηγορα  πια., Για όσους δεν το ξέρουν,η νεραιδούπολη βρίσκεται σε έναν άγνωστο για πολλούς τόπο,εκεί που ενώνει η δύση με την ανατολή,εκεί που κρύβεται το φεγγάρι,όταν χάνεται από τον ουρανό.Κάπου εκεί βρίσκομαι και εγω.

 Κάτω από τις ροζ καμπανούλες,μέσα βαθειά στο δάσος,ζούσε μια μικρή και καλή νεραιδούλα,η Εβιελ.

.Ηταν τόσο όμορφη και ολοι στη νεραιδουπολη,θαύμαζαν την ομορφιά της και την καλοσύνη της.

Αντίθετα με τις άλλες νεράιδες,η Έβιελ ,είχε μακριά ξανθά μαλλιά στο χρώμα του ώριμου σταχιού,βαθειά μπλε ματια,το χρώμα που έχει η θάλασσα όταν αγριεύει και δυο κοκκινα χείλη σαν ώριμα κεράσια.

Όταν άνοιγε τα φτερά της να πετάξει,θαρρούσες ότι ένας άγγελος είχε ξεφύγει από τη στράτα του ουρανου και είχε κατέβει πάνω στη γη.Όλοι χαίρονταν να τη βλέπουν να πετά.Άλλωστε ποιος είναι αυτός που δεν του αρέσουν οι άγγελοι?

Η Εβιελ έτσι απλά ξεχώριζε από τις άλλες νεράιδες.Όπως διαφέρει το διαμάντι από το γυαλί. Ετσι απλά..

Ζουσε με τη γιαγια της την Ερναλντα, γρια πια, που  αγαπουσε πολυ τη μικρη Εβιελ,αφου την ειχε μεγαλωσει από τοτε που ειχε μεινει ορφανη..

Οι γονεις της ειχαν πεθανει  πριν χρονια , όταν  καποια   ξωτικα θελησαν να καταλαβουν τη  μικρή τους χωρα.

Παρολα αυτά η μικρη νεραιδα , ενοιωθε εντονα την παρουσια των χαμενων δικων της ανθρωπων ,διπλα της , να την προστατευουν σε κάθε της βημα.

Η γιαγια της ειχε δωσει ένα φυλακτο,ότι ειχε απομεινει από τις σκληρες εκεινες μερες,να την προστατευει:->

Ηταν ένα μικρο κρυσταλλο κι πανω χαραγμενη μια μορφη.

Όταν το φως επεφτε πανω του , χιλιαδες  φωτεινες ακτινες  , φωτιζαν τα παντα γυρω.

Ετσι  Εβιελ από τοτε προσεχε σαν τα ματια της αυτό το πολυτιμο δωρο που της εδωσε η γιαγια της.

Ηταν ότι πιο πολυτιμοτερο ειχε στη ζωη της ,απομειναρι  από αγαπημενα προσωπα.

Η ζωη της  δεν ειχε τιποτε διαφορετικο από τη ζωη των αλλων νεραιδων.

Απλως η μικρη εβιελ ηταν διαφορετικη από τις άλλες.

Της αρεσε  να πετα ψηλα,να γυριζει μεσα στο δασος,να αφουγκραζεται ολους τους ηχους που πλανιωνταν στον αερα, να μιλα μονη της, , να χορευει  ασταματητα.

Γενικα ηταν μια πολύ χαρουμενη νεραιδουλα και ολοι ζηλευαν αυτή της την ανεμελια.

Θαλεγε κανεις ότι ο χρονος την αφηνε και προσπερνουσε,χωρις να αλλοιωνει  την ομορφη ψυχη της.η γιατί η ίδια  δεν ηθελε να μεγαλωσει.Της αρεσε όπως ηταν. Γιατι να μεγαλωσει εξαλλου?Ολα εμοιαζαν τόσο ομορφα μεσα στο κοσμο το δικο της. Ενας κοσμος που δεν χωρουσε κανεναν άλλο παρα μονο την ιδια και τη γιαγια της.

Οι μερες κυλουσαν ηρεμα στη μικρη νεραιδουπολη ώσπου ξαφνικα,γιατι όλα τα κακα γινονται εκει που δεν τα περιμενεις, ακουσε να χτυπουν οι  μωβ καμπανιτσες ,που χρησιμοποιουσαν  οι νεραιδες για να δηλωσουν τον κινδυνο που πλησιαζε.

Και από το τροπο που χτυπουσαν καταλαβε ότι οκινδυνος  ήταν μεγαλος και αμεσος.

Άπλωσε τα φτερα της και πεταξε πανω από το ψηλο βουνο, δρασκελισε  τη μεγαλη χαραδρα, και βρεθηκε στο μεγαλο ξεφωτο εκει που  στηνουν τα νυχτερια τους οι υπολοιπες νεραιδες

Τα μεγαλα ματια της εγιναν μεγαλυτερα μπροστα στην εικονα που αντικρυσε.

Οι νεραιδες  .εδειχναν ανησυχες.Άλλες ετρεχαν  δεξια αριστερα, άλλες  εκλαιγαν  και άλλες με χαμηλωμενα τα φτερα τους κοιτουσαν απεναντι προς τη δυση.

-->της φωναξε καποια μολις την ειδε  να ακουμπα το εδαφος.

Τι συμβαινει? Ρωτησε η Εβιελ με  την ανησυχια  να σκιαζει τα καταγαλανα ματια της.

Οι    Ουργκ  μας κηρυξαν τον πολεμο. Πρεπει να φυγουμε από δω οσο πιο γρηγορα γινεται>>

---Και που να παμε? Ψελλισε 

Δε ξερουμε ακομα.παντως κινδυνευουμε.

Η Εβιελ αισθανθηκε ξαφνικα το αιμα της να παγωνει. Ειχε ακουσει ιστοριες από τη γιαγια της για αυτά τα ξωτκια,όταν ηταν μικρρη. Η γιαγια χρησιμποιουσε αυτους για να  τρομαζει τη εβιελ όταν εκανε καποια σκανδαλια. Ή όταν δεν επινε το πρωι το νεραιδοχυμο της.

Της ειχε πει ότι ησαν κατι αγρια ξωτικα πολύ αιμοβορικα που οποιον επιαναν στα χερια τους , του κατετρωγαν τις σαρκες..

Ηταν τα πιο αγρια ξωτικα που ζουσαν στον ευρυτερο κοσμο  των αλλων νεραιδοκρατων.

--Δεν παρχει άλλη λυση? Ρωτησε με τρεμαμενη φωνη η εβιελ/

--Υπαρχει μια ελπιδα. Να βρουμε τον Εμιρελ.,.

Δεν ειχε ξανακουσει το ονομα αυτό ποτε της.

----

--Είναι ο πριγκηπας  μας.

---Εχουμε πριγκηπα εμεις?

---Εχουμε ,αλλωστε εσυ πρεπει να τον ξερεις καλυτερα από ολους.

----Και γιατι εγώ?

---Διοτι τον κουβαλας μαζισου παντα. Είναι αυτος που φορας στο λαιμο σου.

Η Εβιελ απορημενη κοιταξε το φυλακτο. Ποτε δεν ειχε ρωτησει τη γιαγια της ποια ήταν αυτή η αχνή μορφή.επάνω στο φυλακτο. Εξαλλου δεν της ενδιεφερε ποτε. Το μονο που ηθελε ηταν να μη το χασει

---Και που είναι να παμε να τον βρουμε?

---Λιγο δυσκολο. Η  μαγισα των ουργκ τον στοιχειωσε πανω στο ψηλο βουνο μεσα σε μια σπηλια, οπου κανενας από μας δεν μπορει να πλησιασει.η μαγισσα τον φυλαει καλα. Κάθε βράδυ στελνει ένα ξωτικο να επιβλεψει  αν είναι όλα όπως τα αφησε.

Ακομη και τους στρατιωτες του τους μεταμορφωσε σε μανιταρια .

---Αμ το άλλο ? ακουστηκε μια άλλη νεραιδα με κοκκινα μαλια’’

--Ακουσαμε ότι  ο πριγκηπας κοιμαται πολύ βαρεια  , από τοτε που τον στοιχειωσε η κακια  ξωτκομαγισσα.

---Και δεν μπορουν να λυθουν τα μαγια?

--Μπορουν  αν καποιος  παει  στο κοσμο των νεκρων και φερει το  μαγικο φίλτρο και του δωσει και πιει και ποτισει τα μανιταρια με αυτό. Αλλα ποιος παει εκει κατω?

Είναι τοσο τρομακτικα , οσο και στο κοσμο των ουργκ.

Για αυτό σου λεμε . πρεπει να φυγουμε, οσο πιο γρηγορα γινεται. Σε λιγες μερες θα είναι εδώ, ο νεραιδογερακας παρακολουθει από ψηλα κάθε τους κινηση και μας ειδοποιει.

Η Εβιελ αισθανοταν να υποχωρει η γη από τα ποδια της. Οι κορες των ματιων  ειχαν διασταλει, τα μαγουλα της  πηραν το χρωμα  του νεραιδοκιτρου και τα χειλη της  αρχισαν  να τρεμουν…..

Δυσκολα τα πραγματα. Το μυαλο της αρχισε να φερνει σβουρες. Τι νακαν? Ποιος θα τολμουσε να παει στον κατω κοσμο? Κανεις.

Επρεπε όμως κατι να γινει. Δεν μπορουσαν να αφησουν ετσι τη μικρη τους χωρα , λεια των Ουργκ, χωρις καμμια προσπαθεια.

Ξαφνικα  χωρις να το καταλαβει , το κορμι της ισιωσε , τιναξε τα διάφανα

φτερα της με αποφαστικοτητα πισω, πηρε βαθεια αναπνοη  και με οση δυναμη  επετρεπε ο φοβος της να βγαλει ειπε:Aκουστε με το ξερω ότι δεν είναι ευκολο αλλα πρεπει να γινει. Πρεπει να παμε να παρουμε το μαγικο φιλτρο αν δεν μπορει κανενας  θα παω εγω.

Ο πατερας μου  χαθηκε σε τετοιους πολεμους. Δεν θα  πραξω διαφορετικα εγω από τα δικα του ιδανικα. Οπιος θελει μπορε να ερθει μαζι μου.]

Επεσε βαθεια σιωπη. Ολες τη κοιτουσαν σαν μαρμαρωμενες, δεν πιστευαν στα αυτια τους. Η Εβιελ. . εκεινο το μικρο  νεραιδοκοριτσο, να εχει τετοιο θαρρος…………….αλλα μονο τη κοιταζαν,, κανενας δε μιλουσε..στα δυσκολα   ολοι προτιμουν να σιωπουν……….

---Εγω θα ερθω μαζι σου ακουστηκε μια φωνη..μεσα από το νεραιδοπληθος…κατι φαινοταν να κουνιεται, ανοιχτηκε  ένα περασμα  αναμεσα τους  και κατι βγηκε μπροστα..

Ηταν ένα μικρο νεραιδακι. Πιο μικρο από τη Εβιελ ,ο Αριάν. Ηταν και αυτό ορφανο  μεγαλωνε όμως στο νεραιδοορφανοτροφειο.

Ένα γλυκο μικρο νεραιδακι μ εκοκινα μαλλια  και μεγαλα ματια..

Η εβιελ με πολύ κοπο συγκρατησε  τον εαυτο της για να μη γελασει…ηταν τοσο τραγικα αστειο. Ένα μικρο  να θελει να την ακολουθησει ………..

Ηξερε πως δεν περιμενε βοηθεια από τον αριμαν αν συνεβαινε κατι, αλλα  ηθελε και μια παρεα  στο μεγαλο ταξιδι που ετοιμαζοταν να κανει……….

Ενταξει του ειπε η εβιελ φαινεσαι γενναιο  νεραιδοπαιδο.αφου θελεις ελα μαζι μου.

Ετσι ξεκινησαν το μεγαλο ταξιδι για τον κατω κοσμο.

Πρωτα επρεπε να χαιρετησει τη γιαγια της.

Η καημενη η Ερναλντα ισα που μπορεσε να κρατηθει από το κορμο του μεγαλου νεραιδοπλατανου για να μην πεσει κατω. Ματαια εκλιπαρουσε την Εβιελ να μην κανει αυτό το ταξιδι. Φοβοταν ότι δεν θα την ξαναβλεπε πια. Αλλα εβλεπε ότι η μικρη ηταν πια αποφασισμενη. Παρατηρουσε και θαμαζε και απορουσε για ποτε η Εβιελ σε λιγες ωρες ειχε μεγαλωσει. Την εβλεπε πιο ψηλη στα ματια της τωρα. Καταλαβε ότι δεν θα μπορουσε να της αλλαξει γνωμη. Την αγκαλιασε τη φιλησε και της ειπε.Αφου το αοφασισες να εχεις την ευχη μου αλλα πριν φυγεις πρεπει να σου δωσω κατι.

Και με τρεμαμενα ποδια προχωρησε απωσε το χερι της και ανοιξε το μεγαλο σεντουκι.,που βρισκοταν στην ακρια του δωματιου.Η Εβιελ παρατηρησε ότι το σεντουκι ειχε ένα μυστικο πατο. Τοσα χρονια δεν τον ειχε αντιληφθει,παρολο που παντα από περιεργεια εψαχνε μεσα  του να δει τι εκρυβε η γιαγια της σε αυτό το σεντουκι.οπως φυσικα κανουν όλα τα μικρα παιδια.

Εφερε μπροστα της ένα λευκο πανι, κεντημενο με τις νεραιδοκλωστες.επανω ηταν ζωγραφισμενοι δυο κυκνοι. Παρτο της ειπε.ισως σου χρειαστει. Η Εβιελ ανοιξε το πανι και μπροστα της αστραψε ενας χρυσος λεπτος χιτωνας.τι είναι αυτό? Είναι ο χιτωνας του πατερα σου. Τον φυλαξα .. Αν τον φορας δεν μπορει  τιποτε να σε λαβωσει.

=Μα αν τον ειχε ο πατεας μου γιτι τοτε?…

Δεν τον φορουσε. Τον ειχε δωσει στον πριγκηπα. Ησαν φιλοι και τον αγαπουσε πολύ.,να τον φορεσει. Ηταν σημαντκο για τη νεραιδουπολη να ζησει ο πριγκηπας.και αυτος για δωρο του εδωσε τα φυλακτο που φορας εσυ τωρα.

Η Εβιελ ενοιωσε  για πρωτη φορα υπηρηφανεια για τον πατερα της .Μεχρι τωρα ισως και να του κρατουσε  αν μπορουσαμε να την πουμε κακια, γιατι την αφησε μονη της από πολύ νωρις. Όχι γιατι ειχε παραπονο από τη γιαγια της, αλλα γιατι οι γονεις  είναι πάντα απαραιτητοι.

Τα μάτια της  εμειναν καρφωμενα να κοιταζουν  τον χρυσο χιτωνα ,τον πηρε στα χερια της ,τον εφερε στο προσωπό της,λες και ηθελε να ρουφηξει την μυρωδια που ανεδυζε, και ένα  ένα δακρυ κυλισε από τα ματια της, που φανηκαν τωρα πιο αστραφτερα.

Είναι ωρα να φυγουμε Αριαν.

Χαιρετησε τη γιαγια της,πηρε από τα χερι τον μικρο νεραιδοπουλο και βγηκαν στο δρομο με τις μεγαλες λευκες…

Πηραν το δρομο μεσα από τα μεγαλα σκιερα  μονοπατια , για να οδηγηθουν σε μια τεραστια  και βαθεια  χαραδρα.

Που είναι η πόρτα για τον κατω κοσμο αραγε?βλεπεις τιποτε εσυ αριαν?

Οι νεραιδες μου ειπαν ότι είναι αποδω.

Μια στιγμη…..να δω…ειπε πατωντας τιστις μητες των ποδιων τουυ για να σηκωθει πιο ψηλα και να δει

Εεεε…μαλλον ….μαλλον από δψω είναι η μυστικη πορτα.. και εδειξε  απεναντι στο βουνο.

Προχωρα  Εβιελ και  αφησε τη ψυχη σου να σε οδηγησει…το ενστικτό σου θα  ανακαλυψει την μυστικη πορτα.

Γυρισε εκπληκτη και ειδε τον νεραιδογερακα .

Προσεχε μικρη όμως. Όταν θα μπεις στην πορτα του κατω κοσμου , να θυμασαι αυτό. υπαρχει  μονο ένα ανοιγμα  για να ξαναβγεις. εχει το σημα του ατεριου. Κοιτα να το βρεις γρηγορα ,εχε τα ματια σου ανοικτα. Εκει κατω που πας τιποτε δεν είναι αστειο.παρε το μαγικο φιλτρο οσο πιο γρηγορα μπορεις και ξαναγυρισε πισω. Οι νεκροι δεν αστειευονται.

Αυτά ειπε και πεταξε πισω.

Πολύ μας φοβιζει αυτος ο νεραιδογερακας! Ειπε ο Αριαν και εδειχνε νευριασμενος.τι αστειο νεραιδοπουλο!!

Η Εβιελ καταλαβε ότι ο νεραιδογερακας ελεγε αληθειες…ομως τωρα ηταν αδυνατο να κανει πισω ο σκοπος  δεν της το επετρεπε αυτό. Πηρε βαθεια νασα και προχωρησε μεσα στη χαραδρα. Τα δεντρα σιγοψιθυριζαν μεσα στην πνοη του ανεμου που τα ακουμπαγε απαλα

Τα πουλια πετουσαν ανησυχα .

Ο Α ριαν ερχοταν πισω της  σφυριζοντας ένα νεριδοτραγουδο ,

Η Εβιελ αφουγκραζοταν  τωρα ηχους παραξενους, ήχους που δεν ειχε ξανακουσει μεχρι τωρα,σαν να ερχονταν από την άλλη μερια

Σουτ………μη τραγουδας, ειπε στον αριαν. Κατι ακουω..

Ο μικρος  εμιξε τα φρυδια απορημενος.

Η εβιελ μπορουσε τωρα να ακουσει το ονομα της να πλανιεται μεσα στην  χαραδρα σαν καποιος από μακρια να φωναζε το ονομα της και ο αποηχος να εφτανε σε αυτην

Ξαφνικα αισθανθηκε ένα κρυο αερακι  να τη ν τυλιγει.ηταν αλλοκοτος αυτος ο αερας.

Ενοιωσε τα ποδια της να ακινητοποιουνρται ξαφνικα και παγωσε ολοκληρη.

Τωρα το ενοιωθε..ηταν πολύ κοντα…ειχε δικιο ο νεραιδογερακας...πλησιαζε  στο μυστικο περασμα..

Μια σαυρα περασε ξυστα από τα ποδια της . θελοντας να τη αποφυγει επεσε καταγης.και τοτε το σωμα της αρχιζε να βουλιαζει.

Αριαν…φωναξε

Ο Αριαν  ετρεξε να τη βοηθησει να μη την καταπιει η μεγαλη τρυπα..

Το βρηκαμε Αριαν….αυτο είναι το μυστικο περασμα…..

 Παρατηρησε ότι το περασμα ηταν αρκετα βαθυ. Μπορουσε να το κατεβει όμως. Όμως ο Αριαν? Δεν μπορουσε.

Δεν υπηρχε άλλη λυση. Επρεπε να συνεχισει μονη της.

Αριαν δεν μπορεις να ερθεις μα ζι μου από δω και περα

Αν δεις ότι αργησω, φωναξε τον νεραιδογερακα να σε παει πισω.

Μα………πώς θα πας μόνη σου εκει κατω?

Πρέπει Αριαν

Εσκυψε και τον αγκαλιασε.

Πόσο χρειαζοταν μια αγκαλια εκείνη την ώρα!!

Από καποιο δικο της . αλλα δεν υπηρχε  κανενας κοντά της

Αν ειχε ααλη λυση ,εκεινη τη στιγμη θα το εβαζε στα ποδια

Η μυρωδια ης κεισουρας  ηταν τοσο εντονη που δεν μπορουσε να ανπνευσει.

Σκοταδι  παντου.ισα που μορουσε να ξεχωριζει /

Και μορφες κακομουτσουνες να την περιεργαζονται και να φωναζουν το ονομα της. εβιεεεεεεεεελ………εβιεεεεεεεεεεεελλ.

Μορφες αλλοκοτες,πλασματα του σκοταδιου.

Οι φιγουρες οσο πηγαιναν και γινοντουσαν περισσοτερες τωρα. οι φωνες γινονταν κραυγες ,οι κραυγες ουρλιαχτα…,

Αυτά που εβλεπε εκει μεσα δεν μπορουσε ποτε να τα φανταστει. Και δε γινεται να διηγηθουν από μενα γιατι δεν ημουν εγω αυτή που πηγε εκει κατω. Ηταν η Εβιελ το μικρο γενναιο νεραιδοκοριτσο που ποτε δεν θελησε να περιγραψει την ασχημια του κατω κοσμου  ..ισως γιατι  δεν ηθελε να θυμαται .τιποτε από την ασχημια του.

Γιατι η ασχημια αυτή δεν ταιριαζε με την ομορφια της ψυχης της.

Αρχισε να ακουμπα το φυλαχτο της και να κανει την προσευχη της..ηταν μια προσευχη που της ειχε μαθει η γιαγια της από τοτε που ηταν μικρη..

.Ξάφνου το φυλαχτο ασταψε και μια του αχτινα καρφωθηκε στον απεναντι βραχο.ενα μπουκαλακι γαλαζιο πανω του.Αυτο ήταν…

Η Εβιελ χωρις να το σκεφθει καθόλυ τεντωσε τα χερια της και το αρπαξε.

Κρατουσε τωρα την ελπιδα μεσα στα μικρα λεπτα της χερακια.

Το φυλακτο αρχισε να βγαζει και άλλες αχτινες και να αποκαλυπτι  το μεχρι τωρα εκεινο σκοτεινο  μερος.

Κοίταξε ψηλά και μπορεσε να δει το ανοιγμα με το αστερι που της ειχε πει ο νεραιδογερακας.

Χαρουμενη ανοιξε τα φτερα να πεταξει

Μα ματαια.

Κατι την εμποδιζε να ανεβει ψηλα.

Ακουσε ένα γρυλισμα, και βρεθηκε καρφωμενη στο εδαφος.

Δυο κατακοκκινα ματια την κοιταζαν αγρεμενα από πανω της, ηταν ο φυλακας του μαγικου φιλτρου και εδειχνε πολύ θυμωμενος με αυτό που εκανε η Εβιελ.

Και τώρα? Όλα εδειχναν πως ειχαν τελειωσει για τη μικρη νεραιδα.

Εκλεισε τα ματια της και αρχισε να ταξιδευει πισω.στο χρονο.  Περασε , ειδε τον αριαν να τη περιμανει, περασε τη τη βαθεια χαραδρα,εφθασε στη νεραιδοχωρα, στο μικρο σπιτακι, στη γιαγια , σταθηκε κατω από τις ροζ καμπανουλες…

Δεν την ενοιαζε τοσο πολύ για αυτην. Στεναχωριοταν για την μικρη χωρα που σε λιγο καιρο δεν θα υπηρχε πια  ολα  θα ειχαν χαθει… η ελπιδα να σωθει η μικρη της χωρα ,χαθηκε πια.

Ηταν πολύ αδυναμη μπροστα σε αυτό που την κρατουσε ακινητοποιημενη.

Και κει που νομιζε ότι όλα πια ειχαν χαθει, καποιο δυνατο αλλοκοτο φως που εκανε την Εβιελ να ανοιξει τα ματια της.

Δυο ολολευκες αστραφτερες φιγουρςς φανηκαν μεσα.ακομη και ο φυλακας τρομαξε από το πολύ φως.εκανε πισω και αφησε την Εβιελ.

Οι δυο φιγουρες  εσκυψαν αποπανω της.

Για πρωτη φορα η Εβιελ δεν φοβηθηκε.

Σηκω κοριτσακι μου,…..ακουσε τη μια να λεει..

Ειμαστε πολύ περηφανοι για σενα….ειπε η δευτερη

Η Εβιελ δε χρειαζοταν να ακουσει περισσοτερα για να καταλαβει ότι ησαν οι γονεις της αυτά τα πλασματα που της μιλουσαν

Παρε το μαγικο φιλτρο και πηγαινε στο φως.

Εισαι πολύ πολυτιμη για ολους μας.

Οι δυο φυλακες αγγελοι της.αυτοι που την προστατευαν μια ζωη σε κάθε της βημα.

Αν και δεν τους ειχε δει ποτε της.

Ουτε και τωρα μοπορυσε να τους δει.

Η μορφη τους ηταν τοσο αχνη που χανοταν μεσα στο φως.

Τι κριμα δεν μπορουσε ουτε και να τους αγκαλιασει

Αυλα οντα

Προσπάθησε να μιλήσει,αλλά ένας  κόμπος στο λαιμό την εμπόδιζε..

Μητερα…..πατερα  ψιθυρισε

Φυγε γλυκεια μου…πηγαινε..πετα ψηλα..η νεραιδοχωρα σε χρειαζεται

Και ένα αορατο χερι τη σηκωσε ψηλα , την περασε μεσα από το ανοιγμα με το αστερι και η Εβιελ βρεθηκε παλι στο φως του πανω κοσμου.

Ηταν τοσο συγκινημενη που η αγκαλια του Αριαν ηταν λιμανι εκεινη την ώρα,που μολις την ειδε ετρεξε κοντα της

Εβιελ… Εβιελ..φωναξε.ειχα αρχισει να ανησυχω..αργησες πολύ εκει κατω…..φοβηθηκα ότι δεν θα σε ξαναβλεπα πια..

Παραλιγο αριαν ….παραλίγο.. και ένα δακρυ κυλησε  στο ροδοκοκκινο μαγουλό της.

Κοιτα Αριαν το πηρα….και του εδειξε το μικρο μπουκαλακι

Ο Αριαν χαμογελασε με ικανοποιηση

Εισαι πολύ γενναιο κοριτσι εβιελ.

Φυγαμε.. πρεπει να φτασουμε στο βουνο…ελα αριαν

Ανοιξαν και οι δυο τα φτερα τους και τραβηξαν γραμμη προς το βουνο που στεκοταν απειλητικο μπροστα τους

Ο ουρανος ηταν πεντακαθαρος. Ο ηλιος  κρυφογελουσε  πισω  από καποια συννεφα

Ο νεραιδογερακας φανηκε και παλι μπροστα τους

Χαιρομαι που εισαι ζωντανη Εβιελ . φθανεις στο τελος τωρα.πισω από το βουνο είναι η σπηλια που βρισκεται ο  Εμιρελ.Το ξωτικο των ουργκ ερχεται το βραδυ. Κοιτα να φθασεις πριν πεσει η νυχτα. Δωσε στον Εμιρελ να πιει και ποτισε και τα μανιταρια που βρισκονται εξω από τη σπηλια.Εγω πρεπει να φυγω τωρα γιατι  πρεπει να γυρισω πισω. Οι Ουργκ είναι ετοιμοι να επιτεθουν,ισως αυριο το πρωι .απο σενα εξαρτωνται όλα μικρη. Καλη τυχη. Ειπε και χτυπωντας με θορυβο τα νεραιδοφτερα του χαθηκε προς την ανατολη,

Η Εβιελ πηρε βαθεια ανασα και συνεχιζε να πετα αποφασιστικα.επρεπε να τα καταφερει.δεν ηθελε να απογοητευσει  κανεναν.

Ο ρολος της ηταν πολύ δυσκολος ,αλλα επρεπε να τον αποδωσει οσο μπορουσε καλυτερα .

Ειχε φθασει μεσημερι.τωρα βρισκονταν ακριβως πανω από το βουνο.

Ο Αριαν που την ακολουθουσε,επαιζε γυρνωντας αναποδες στροφες στον αερα.

Αριαν προσεχε.. μπορει να ζαλιστεις και να πεσεις..

Μη φοβασαι Εβιελ.απο μικρο  εκανα αναποδες στροφες…..το ελεγε λες και ηταν τωρα μεγαλος.

Παντως προσεχε …

Προσεχωωωωωωωωωωωωωωωωω

Και πριν τελειωσει τη κουβεντα του βρεθηκε σωριασμενος στο εδαφος.

Στο ειπα Αριαν  να μη κανεις αστεια….

Βοηθεια ααααααααααααα τον ακουσε να φωναζει.εβιελ βοηθεια

Τι ειχε συμβει?

Ο αριαν ειχε καρφωθει πανω σε καποια αγρια αγκαθια .Το βουνο ηταν γεματο από αυτά.

Η Εβιελ  ανοιξε πιο πολύ τα φτερα της τωρα  και  βρεθηκε  στο εδαφος

Τα αγκαθια ειχαν περασει  και ειχαν σικισει τα τα ρουχα του  αριαν , και ειχαν καρφωθει μεσα στο κορμι του.

Μερικα ειχαν καρφωθει στα φτερα του και σε καποια σημεια τα ειχαν σκισει κιολας.

Βοηθεια Εβιελ…….

Η Εβιελ  τον πηρε αγκαλια και αρχιζε να του τραβα τα αγκαθια…Καθε της κινηση εκανε τον Αριαν να φωναζει .

Οι φωνες του Αριαν  εσκισαν στα δυο  την ηρεμια που επικρατουσε γυρω 

Ξαφνικα της ηρθε μια ιδεα.

Πηρε με προσοχη το μικρο γαλαζιο μπουκαλακι,το ανοιξε και εσταξε δυο σταγονες πανω στις πληγες του μικρου και αρχισε με τα δαχτυλά της να τις απλωνει πανω τους.

Και ως δια μαγειας οι πληγες του αριαν αρχιζαν να χανονται.αρχισαν να κλεινου

Το επανελαβε  και σε λιγη ώρα ειχαν εξαφανιστει τελειως.ο αριαν ξαναβρηκε το χρωμα του και παλι.

Ηταν όμως πολύ ταλαιπωρημενος.μη ξεχνατε ότι ηταν ένα μικρο νεραιδοπουλο

Ησυχασε τωρα Αριαν κοιμησου λιγο

Μη με αφησεις μονο μου Εβιελ.μεινε κοντα μου..

Δεν προκειται να σε αφησω ποτε αριαν μην ανησυχεις

Ο Αριαν εβαλε το μικρο του κεφαλακι πανω στα ποδια της και τον πηρε ο υπνος.η Εβιελ τον παρακολουθουσε πως κοιμοταν και χαμογελουσε με τους αναστεναγμυς που εβγαζε καποιες φορες. Καποια στιγμη τον ακουσε να φωναζει..μαμα…

Εσκυψε και τον φιλησε στο μαγουλο

Κοιμησου γλυκε μου…..του ειπε η μαμα είναι εδώ……και χαμογελασε….

Τον κοιταζε και σκεφτοταν ποσο αναγκη ειχε να ξαπλωσει και αυτή λιγο.

Ηταν εξουθενωμενη. Εγειρε στο πλαι το κορμακι της και κοιταξε ψηλα στον ουρανο.Ο ηλιος ηταν ακριβως από πανω της .Το μυαλο της αρχιζε να ταξιδευει πισω στη νεραιδοχωρα.τι να γινοταν η γιαγια της?

Το μυαλο της σταματησε πανω στο ταξιδι.

Όταν ανοιξε παλι τα ματια της,ειδε τον ηλιο ότι ειχε γειρει πια στη δυση του. Τιναχτρηκε με μιας επανω

Ξυπνα Αριαν . αργησαμε .σε λιγο θα πεσει η νυχτα.

Ο Αριαν πεταχτηκε ετριψε τα ματια του..

Ξερεις Εβιελ..ειδα και ένα ονειρο..ειδα…

Ασε τα ονειρα αριαν και φευγουμε..μου το λες καποια άλλη στιγμη.εχουμε αργησει

Αρχισαν να προχωρουν  μεσα από τα  δεντρα ,και  πηραν το μονοπατι γ ια να βγουν στην πισω μερια του βουνου.

Η νυχτα ειχε αρχισει να ριχνει το μαυρο της πεπλο όταν φθασανε πισω από το βουνο.

Τα πλασματα της νυχτας ειχαν βγει και αυτά .και την παρακολου θουσαν σε κάθε της βημα…οι κουκουβαγιες ειχαν αρχισει το μονοτονο τραγουδι τους πανω στα δεντρα                 

Το μονοπατι  τους εβγαλε σε μια σπηλια.η εισοδος της ηταν καλυμμενη με μεγαλους ιστους από  αραχνες .

Εδώ είναι…ειπε ο αριαν..κοιτα εβιελ  κοιτα ..τα μανιταρια….

Η Εβιελ  εστριψε το βλεμμα της αριστερα και ειδε τα μεγαλα μανιταρια

Γρηγορα Αριαν….το μαγικο φιλτρο

Πηρε  το μπουκαλι και αρχισε με τα χερια της να παιρνει σταγονες και να τους ριχνει από πανω.

Τοτε  τα μανιταρια  ανοιξαν στα δυο και αρχισαν να μεταμορφωνονται  σε  ομορφα νεραιδοπουλα.το μαγικο φιλτρο ειχε κανει το θαυμα του.Τα μαγια ειχαν λυθει,ο στρατος του πριγκηπα  ηταν ετοιμος  και παλι.

Οι στρατιωτες  κοιτουσαν με εκπληξη τη μκρη νεραιδα , όταν αρχισε να τους διηγειται ολη την ιστορια.Ειμαστε ετοιμοι   Εβιελ…δε θα αφησουμε την χωρα μας να μας την παρουν αλοι

Όμως πρεπει να ξυπνησουμε τον Εμιρελ..και γρηγορα μαλιστα

Ένα νεραιδοπουλο εσκισε τους μεγαλους ιστους από την πορτα της σκοτεινης πηλιας και η Εβιελ   μπηκε μεσα γρηγορα. Στην ακρη της  ειδε  τον πριγκηπα  ξαπλωμενο.ετρεξε  κοντα του πηρε το μαγικο φιλτρο και προσπαθησε  να γυρισει  το      

Προσωπο του προς το μερος της….

Και τοτε ειδε τον ειδε για πρωτη φορα

Ένα πανεμορφο μικρο αγορι με ομορφα  μαυρα μαλλια στο χρωμα του εβενου,να   κοιμάται σε ένα βαθύ ύπνο...                                                                                                                                                                                                                                                                             

'Εβιελ η μικρή νεράιδα 2ο

Η Εβιελ εσταξε λιγο μαγικο φιλτρο στο στομα του και ο Εμιρελ ξυπνησε.

Τα βλεμματα τους συναντηθηκαν  και σταθηκαν  εκει.

Η Εβιελ  με τρεμαμενη φωνη του εξηγησε  ποια ηταν, τι ειχε γινει και τι θα γινοταν από κει και περα αν αργουσαν να γυρισουν πισω.

Ο Εμιρελ σαστισμενος, βγηκε από τη σπηλια ,και ειδε τους στρατιωτες του να πανηγυριζουν.Ειχαν κανει ένα κυκλο  και ζητωγραυγαζαν.τι ειχε συμβει?

Το ξωτικο της μαγισσας  αυτό που ερχοταν κάθε βραδυ να επιβλεψει , ειχε κανει το λαθος να ερθει και αποψε..Τι εγινε δεν μπορω να σας το πω γιατι το παραμυθι είναι για μικρα παιδια και η βια απαγορευται.

Το θεμα ηταν ότι τα μαγια εχαν λυθει  και ο Εμιρελ με τους στρατιωτες του ηταν παλι ετοιμος για μαχη.

Εκεινο το βραδυ πεταξαν ολοι μαζι  για τη νεραιδοχωρα

Η νυχτα  εβγαλε τα αστερια της να τους δειχνουν το δρομο

Το επόμενο πρωί βρήκε την νεραιδουπολη στη χειροτερη  στιγμη από την ημέρα που οι νεράιδες αποφάσισαν να την κατοικήσουν

Οι Ούργκ ειχαν ξεκινήσει την επίθεση, με ότι  μέσο μπορεί να φανταστεί κανείς

Οι νεράιδες προσπαθούσαν να τους αντιμετωπίσουν,αλλα αυτό φαινόταν ακατόρθωτο.

Οι Ούργκ,εχοντας αρχηγό τους τη μάγισσα,κέρδιζαν ολένα έδαφος.ήτααν πλέον θέμα χρόνου να ριξουν τα τείχη της μικρής πόλης και να χαθούν όλα.

Και εκεί που όλα νομίζεις ότι χάνονται, ένας δυνατος θόρυβος έκανε τις νεράιδες να κοιτάξουν τον ουρανό.

Οι νεραάιδες α΄ρχισαν να χοροπηδούν τρελλες από τη χαρα τους,να πανηγυρίζουν.αυτο ξαφνιασε και τους ουργκ,που απορησαν και κοιταξαν και αυτοί.

Και προςμεγαλη τους εκπληξη ειδαν μια λαμψη ,τον Εμιρελ μαζι με τους στρατιωτες του να κατεβαίνουν και να ριχνονται στη μαχη .

Ο Εμιρελ  σαν επιγειος θεος  αστραφτε στον ουρανο γιατι φορουσε τον χρυσο χιτωνα..

Η Εβιελ πριν φυγουν για τη νεραιδοχώρα του τον ειχε δωσει να τον φορεσει

-Θελω να σου δωσω κατι Εμιρελ.είναι κάτι που καποτε στο ειχε δωσει ο πατερας μου πριν χρόνια.

Ξερω ότι θαθελε να τον φορας.παρτον εμιρελ η χωρα μας σε χρειαζεται τωρα όσο ποτε του ειχε πει.

Η Εβιελ με τον Αριαν παρακολουθουσαν από μακρια το χαλασμο που γινοταν.η καρδια της χτυπουσεε δυνατα.ας τα καταφερνε ο Εμιρελ!.ηθελε τοσο πολύ να τελειωσει αυτος ο ζωντανος εφιαλτης που ζουσαν

Ο πριγκηπας και οι στρατιωτες του πολεμουσαν ασταματητα.μετα από λιγες ώρες οι ουργκ  αρχισαν να υποχωρουν. Τους ηρθε τοσο ξαφνικο που τα εχασαν.

Η μαγισσα των ξωτικών είχε τόσο θυμό μεσα της που τα σχεδια της χαλασαν…που  δεν λεγεται.

Να χαλασουν τα σχεδια από ένα μικρο κοριτσι.τα ειχε μαθει όλα.απο το μαγικο καθρεπτη της.ηξερε για την εβιελ τα παντα.

Η ματια της ετρεξε σαν αστραπη και τερματισε πανω στη μικρη Εβιελ που πανηγυριζε με τον Αριαν για τη νικη..το βλεμμα της παγωσε μπροστα στη θεα της Εβιελ.

Τα ματια της μικρυναν αποτομα.Απλωσε αργα το χερι της,τραβηξε μια σαιτα από τη φαρετρα της,και με την ανεση του καλυτερου τοξοβολου,την εστειλε κατευθειαν στη καρδια της μικρης νεραιδας

Η Εβιελ σωριαστηκε στο εδαφος

Τα μακρια μαλλια της χυθηκαν σαν χειμαρρος στο πλαι.

Τα μικρα της χερια απλωθηκαν και τραβηξαν το βελος....

Οι νεραιδες ολοι μαζευτηκαν γυρω από τον μικρο αγγελο.ειχαν παγωσει.εβλεπαν το αλλοτε ροδαλο προσωπο να αλλαζει χρωματα και στο τελος να παιρνει το χρωμα του παγου.

Τα βαθεια γαλανα ματια της αρχισαν να δυουν .

Ηταν όμως χαρουμενη.η χωρα της ειχε σωθει και ειχε βοηθησει για αυτό…..

Εβιελ φωναξε ο Εμιρελ και  έσκυψε από πανω της….

Μη στεναχωριεσαι Εμιρελ…….αρκει που σωσαμε τη χωρα μας.

Ο μικρος Αριαν,εκλαιγε με λυγμους

--------- σε παρακαλω εβιελ μη με αφησεις μονο μου.δε θελω να γυρισω στο ορφανοτροφειο. .

Αριαν εχεις τον Εμιρελ τωρα..

ο Αριαν απαρηγορητος.αρχισε να κανει αναποδες στροφες γυρω από τον εαυτο του.δεν πιστευε ότι εχανε τη φιλη  του.Δεν άξιζε αυτό το θάνατο η Εβιελ..

Οι υπολοιπες νεραιδες κοιταζαν σαν αποσβολωμενες.Μα είναι δυνατον? Σε μια στιγμη? Εκανε τοσο ταξιδι αυτό το κοριτσι, πηγε στον άλλο κοσμο, γυρισε,μας βοηθησε και τωρα θα επιστρεψει πίσω?

Το μικρο νεραιδοπουλο ξαφνικα σταματησε τις σβουρες.εσμιξε τα φρυδια του, μετα ανοιξε τα ματια του τοσο δυνατα που τον πονεσαν…και χαθηκε από μπροστα τους.

Σε δευτερολεπτα ξαναγυρισε κρατωντας το μικρο γαλαζιο μπουκαλακι.

Το κρατουσε στα χερια του σαν το πολυτιμοτερο πραγμα στο κοσμο.

-το πηρα όταν φυγαμε από τη σπηλια…το ειχα ξεχασει….εχει ακομα δυο σταγονες…και χωρις να πει τιποτε άλλο,εσταξε τις δυο σταγονες πανω στη καρδια της μικρης Εβιελ.το μαγικο φιλτρο εκανε παλι το θαυμα του…η πληγη αρχισε να χανεται,να κλεινει και η εβιελ ανοιξε παλι τα ματια της.

Πόσες σβουρες εφερε ο Αριαν από τη χαρα του δεν μπορεσα να τις μετρησω.

Μέτρησα όμως τα φιλιά που έδωσε στην Εβιελ, όταν συνήλθε.

Τη συνεχεια τη φανταζεστε ολοι νομιζω.το πανηγυρι στη μικρη χωρα κρατησε τεσσερα μερονυχτα.οι νεραιδες χορεψαν τοσο ,οσο δεν ειχαν χορεψει ποτε τους. Μεχρι τωρα.

Η Εβιελ και ο Αριαν ανακηρυχθηκαν από τον Εμιρελ  ηρωες της νεραιδοχωρας.

Τωρα αν με ρωτησετε αν ο Εμιρελ παντρευτηκε την Εβιελ……..δεν ξερω να σας πω..

Εφυγα εκεινη την ωρα γιατι επρεπε να φυτεψω …. κατι αρακαδες………που τους ειχα αφησει …….αφύτευτους…….σε καποιο παιχνιδι……..

Το μόνο που εμαθα αργότερα , είναι ότι η Εβιελ πηρε τον μικρο Αριαν μαζι της ,τον κρατησε κοντα της …για πάντα .και εζησαν μαζι κατω από τις ροζ καμπανουλες, μαζι με τη γιαγια Ερναλντα. Αλλωστε η Εβιελ ηταν πολύ μικρη για γαμους και υποχρεωσεις………

Προτιμουσε να  πετα ψηλα, να  αφουγκραζεται τους  ηχους στον αερα  ……και να χαιρεται την ελευθερια της. Μονο που τωρα δεν ηταν μονη της πια…….ειχε και τον μικρουλη Αριαν, …..

Το κουτί της Πανδώρας

Θα' θελα  όλα να σταματήσουν εδώ έτσι ξαφνικά ,όπως άρχισαν.

Αλλά δεν έχω τη δύναμη να το σταματήσω μόνη μου. Καλύτερα να το κάνουν οι άλλοι για μένα.

Άλλωστε  στη ζωή μου , άφηνα τους άλλους να αποφασίζουν, γιατί δεν είχα ποτέ τη δυνατή θέληση να αποφασίσω εγώ για μένα.

Μάλλον  γιατί δεν είχαποτέ  ηχηρά <θέλω>.

Και άφηνα πάντα να τον εαυτό μου να είναι φτερό στον άνεμο,έρμαιο των συγκυριών.

Και να τον παρακολουθώ, σαν να ήταν άλλος και όχι εγώ.

Μ έχει κουράσει πολύ ο εαυτός μου. Βουλιάζω  μέσα στην αναποφασιστικότητα του

χαρακτήρα μου, σαν τη μικρή Ίγκερ  στα αδυτα ενός άγνωστου  κοσμου.

Σκέφτομαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχε αποφασιστεί αλλιώς..

Κανένας δεν το ξέρει όμως αν θα ήταν καλύτερα ή όχι .

Έτσι  γεμίζω  με ψευδαισθήσεις και προχωράω. Δεν κοιτάω πίσω. Δεν τολμάω να το κάνω.

Κάθε μέρα που περνάει αισθάνομαι να μεγαλώνει η εξάρτηση για πράγματα πρωτόγνωρα για μένα.

Μεγαλώνει και γω αισθάνομαι σαν μικρό παιδί, που περιμένουννα του φέρουν το δώρο που φανταζόταν πάντα στο αθώο του μυαλό.

Και φοβάται μη το ξεχάσουν, λόγω της παραζάλης της ζωής στην οποία βρίσκονται όλοι.

Και όταν του το φέρουν τελικά φοβάται να το ανοίξει , μήπως και απογοητευθεί από το περιεχόμενο του.

Ενώ κάποια άλλη στιγμή θα έτρεχε να το πάρει μέσα από ταχέρια από αυτού που του το προσφέρει.

Τρέμω και κάνω πίσω. Φοβάμαι μήπως και αυτό είναι σαν το κουτί της πανδώρας και ανοίγοντάς το,  ξεπηδήξει η θλίψη και σκορπίσει γύρω του δεινά.

Προτιμώ να μείνω στη μαγεία που κρύβει η καρτερία.

Εξάλλου  γνωρίζω ότι ημαγεία θα χαθεί ,όταν τελικά αποφασίσω να το ανοίξω........
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορεί να είμαι εγώ αυτή που θα προκαλέσει τόσο κακό,όταν πάντα στη ζωή μου το αντιπαλευόμουν, ακόμα κι όταν έπρεπε να θυσιάσω τα μικρά μου <θέλω>...

Georgia K

«Σα να 'βλεπα για πρώτη φορά ένα πεφταστέρι

και στα χείλια η αρμύρα του κυμάτου...

                 Τη νύχτα εκείνη δεν ήρθαν πια οι ρίζες των δέντρων.

                     Την άλλη μέρα ένα ταξίδι ανοίχτηκε μέσα στο νου μου

                  κι έκλεισε πάλι σα ζωγραφισμένο βιβλίο>>

                                                                                      Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ