Τα δικά μου πεφταστέρια

 Θυμάμαι  πάντα με νοσταλγία εκείνες τις αυγουστιάτικες  νύχτες , στην μικρή αυλή του παλιού μας σπιτιού, που μύριζαν νυχτολούλουδο.

Η μητέρα έβγαζε στη βεράντα , όταν έσφιγγαν οι ζέστες, ένα διπλό κρεβάτι.

Όλη την ημέρα ήταν  η απόδειξη της αρμονικής συνύπαρξης με τον αδερφό μου..επάνω εκεί τραμπαλιζόμαστε, διαβάζαμε τα αγαπημένα μας  κόμικς, κολλάγαμε αυτοκόλλητα στα  άλμπουμ ελπίζοντας  πάντα στο δώρο , που υποσχόταν κατά καιρούς .

Δε θυμάμαι πόσες  σοκολατογκοφρέτες  είχαμε φάει μια εποχή μέχρι να βρούμε το ποθητό αυτοκόλλητο που θα συμπλήρωνε το άλμπουμ… .και δως του να γυρίζουμε τα σπίτια των φίλων για να κάνουμε τα απαραίτητα αλισβερίσια των ανταλλαγών….

Κάποια φορά το συμπληρώσαμε θυμάμαι…. και ήρθε το δώρο..μια μπάλα ποδοσφαίρου για τον αδερφό μου και μια κούτα  σοκολατογκοφρέτες, για τη συμπλήρωση ενός νέου άλμπουμ..ο αδερφός μου, όπως όλα τα αγόρια ενθουσιάστηκε με το δώρο… εγώ … ορκίστηκα να μη ξαναφάω  σοκολατοφρέτα από τότε..

Αυτό λοιπόν το διπλό κρεβάτι  , μόλις έπεφτε η νύχτα γινόταν το μήλο της έριδας… σκοτωνόμασταν ποιος θα πρωτοκοιμηθεί παρέα με τη γιαγιά..

Είδαν κι αποείδαν οι γονείς μας  και για να γλυτώσουν από τις τσιρίδες μας και τα μαλλιοτραβήγματα, αποφάσισαν να μας το παραχωρήσουν  …

΄Ετσι η γιαγιά εξορίστηκε στο μέσα δωμάτιο του σπιτιού και μεις οι δυο γίναμε οι μόνιμοι κάτοχοί του..

Μου άρεσε πολύ να κοιμάμαι σε κείνο το κρεβάτι..όχι γιατί είχε κανένα καλό  στρώμα  και  κοιμόσουν καλύτερα, ένα  βαρύ  στρώμα από βαμβάκι ήταν, αλλά γιατί βρισκόσουν κάτω από εκείνον τον ουρανό που κάθε βράδυ δε ξέχναγε να ανάβει τα καντηλάκια του… ακόμη και την ώρα του ύπνου αισθανόσουνα μια ελευθερία.. και βασικά  τρελαινόμουν να μετρώ τα αστέρια, παρά τις  συμβουλές της  γιαγιάς , να μη τα μετρώ .. γιατί θα βγάλω αστεράκια…. εμένα δε με ένοιαξε ούτε όταν τελικά το έβγαλα το αστεράκι πάνω στο μεσαίο δάχτυλο..

Τη πρώτη φορά νόμισα ότι ήρθε το αστέρι και κόλλησε στο δάχτυλο μου  και απογοητεύτηκα γιατί ούτε λαμπερό ήταν, αλλά ούτε όμορφο..γρήγορα ευτυχώς κατάλαβα ότι δεν είχε καμία σχέση με το μέτρημα των αστεριών, αλλά για καλό και για κακό σταμάτησα να τα μετράω …μόνο τα κοίταζα και τα θαύμαζα.

 Τώρα έψαχνα να βρω ποιο είναι το πιο λαμπερό ,το πιο μεγάλο…

Τα πιο όμορφα βράδια ήταν εκείνα που η ζέστη δεν ήταν τόσο μεγάλη και χρειαζόσουν μια ψιλή κουβέρτα …η  αίσθησή της  πάνω σου , σε γέμιζε μεγαλύτερη ασφάλεια, καθώς τυλιγόσουν όλος μέσα της… μόνο το κεφάλι άφηνα απέξω, για να χαζεύω το ουράνιο στερέωμα ..

Κάρφωνα τα μάτια μου ψηλά και  τα κοίταζα που ήσαν ακίνητα  σαν κάποιος να τα είχε καρφώσει για να μην κινούνται ποτέ…

Και περίμενα πότε κάποιο από αυτά κινηθεί ….

Και θύμωνα πολύ όταν μέσα στην ησυχία της νύχτας ο αδερφός μου άρχιζε να με σκουντάει και να φωνάζει..:<<κοίταααα… κοίτααα θα πέσει…….πεφτειιιι….΄επεσεεε>>… αργότερα κατάλαβα ότι είχα μάθει όλους τους χρόνους του ρήματος πέφτω..πριν παω ακόμα σχολείο…

Τις περισσότερες φορές από την ταραχή που μου προκαλούσαν οι φωνές του δεν προλάβαινα να τα δω να πέφτουν..

‘Αλλοτε πάλι ,όταν κατάφερνα, που ευτυχώς δεν είχε προλάβει να το δει εκείνος,  προλάβαινα να κάνω κάποια ευχή..

Τι ευχές??? Παιδιάστικες ευχές…να είμαι καλό παιδί, να γίνω καλή μαθήτρια όταν θα πήγαινα σχολείο, να μου έπαιρνε τη κούκλα και τα φουστανάκια της ο μπαμπάς μου στα γενέθλιά μου..

Αργότερα στην εφηβεία, το κρεβάτι το διπλό δεν υπήρχε πια…μετακομίσαμε στο καινούριο σπίτι και εκεί τα βράδια δε βλέπαμε ουρανό…κοιμόμασταν στα ωραία μας κρεβατάκια και τα βράδια τουλάχιστον εγώ, έκανα όνειρα..

Και  όταν  ερχόταν η εποχή των πεφταστεριών ,παραμόνευα πάλι..τις ευχές τώρα τις έκανα στο μπαλκόνι ή σε καμμιά παραλία...

Τώρα όμως δεν ήξερα τι να πρωτοευχηθώ….τι να ευχηθώ στα αστέρια  που δεν το είχα ζητήσει στη προσευχή μου????..τα διαχώρισα λοιπόν… για την υγεία μου , για την υγεία των δικών και των φίλων μου, αρμόδιος ήταν ο καλός Θεούλης…..με τα αστέρια μοιραζόμουν τα μυστικά μου..αυτά που ντρεπόμουν να  πώ στη προσευχή μου… αυτό έλειπε τώρα, ο Θεός να ασχοληθεί με τα ερωτικά μου  καρδιοχτύπια… τις ανησυχίες μου για το μέλλον μου..για τη κοινωνική μου εξέλιξη, για τις σπουδές μου ,για την οικογένεια που ονειρευόμουν να φτιάξω..

Ευτυχώς που δεν ήταν δίπλα μου ο αδερφός μου να με αλαφιάζει κάθε φορά…  Εκείνος μέτραγε τα δικά του αστέρια πια.….

‘Οσα ήταν τα πεφταστέρια , τόσες ήταν και οι ευχές μου..

Άλλες από αυτές στην πορεία πραγματοποιήθηκαν και άλλες όχι….

Μεγαλώνοντας  σταμάτησα να τα παραμονεύω… ή να επιδιώκω να βλέπω πεφταστέρια… ίσως γιατί άλλαξαν οι ουρανοί που κοιτάζαμε όταν ήμασταν μικροί..

Δεν έχουν πια  την ίδια θέση στη καρδιά μας… γέμισε η καρδιά μας  και λιγόστεψε ο χώρος… γέμισε το μυαλό μας   από  έννοιες….

Τώρα απλά θαυμάζω το πανέμορφο φαινόμενο… θαυμάζω το μεγαλείο της φύσης

Εκείνη τη στιγμιαία λάμψη της βολίδας και το σβήσιμο στην ατμόσφαιρα…

Τώρα δεν κάνω ευχές… γιατί  δε πιστεύω πια στα πεφταστέρια…. τα έχω απομυθοποιήσει..

Μόνο που μερικές φορές σκέφτομαι ότι οι στιγμές στη ζωή μας μοιάζουν με τα πεφταστέρια…. ακόμη και κάποιοι άνθρωποι μοιάζουν με αυτά…. παρουσιάζονται στη ζωή σου, σε γεμίζουν με τη λάμψη τους , τους καρφώνεις στο μυαλό σου και νομίζεις ότι θα μείνουν  για πάντα εκεί… και ξαφνικά  εξαφανίζονται , αφήνοντας στο  πέρασμα τους μια πίκρα και   στο τέλος γίνονται  μια γλυκειά  ανάμνηση….

Και θυμάσαι τις στιγμές που έζησες κοντά τους …και ήταν τόσο μα τόσο δυνατές..όπως  η λάμψη της βολίδας….. αλλά οι στιγμές αυτές δεν κρατάνε για πολύ ..ούτε για πάντα… Σβήνουν κάποια στιγμή, όπως έσβησε και αυτό το πεφταστέρι που κοίταζα ..μόλις τώρα στον ουρανό…

                                                     ………………………………