Όλα έδειχναν πως το φθινόπωρο είχε μπει για τα καλά .Στη μικρή νεραιδούπολη τα δέντρα είχαν ρίξει τα φύλλα τους,οι μέρες είχαν μικρύνει,ο ήλιος βασίλευε πιο γρηγορα πια., Για όσους δεν το ξέρουν,η νεραιδούπολη βρίσκεται σε έναν άγνωστο για πολλούς τόπο,εκεί που ενώνει η δύση με την ανατολή,εκεί που κρύβεται το φεγγάρι,όταν χάνεται από τον ουρανό.Κάπου εκεί βρίσκομαι και εγω.
Κάτω από τις ροζ καμπανούλες,μέσα βαθειά στο δάσος,ζούσε μια μικρή και καλή νεραιδούλα,η Εβιελ.
.Ηταν τόσο όμορφη και ολοι στη νεραιδουπολη,θαύμαζαν την ομορφιά της και την καλοσύνη της.
Αντίθετα με τις άλλες νεράιδες,η Έβιελ ,είχε μακριά ξανθά μαλλιά στο χρώμα του ώριμου σταχιού,βαθειά μπλε ματια,το χρώμα που έχει η θάλασσα όταν αγριεύει και δυο κοκκινα χείλη σαν ώριμα κεράσια.
Όταν άνοιγε τα φτερά της να πετάξει,θαρρούσες ότι ένας άγγελος είχε ξεφύγει από τη στράτα του ουρανου και είχε κατέβει πάνω στη γη.Όλοι χαίρονταν να τη βλέπουν να πετά.Άλλωστε ποιος είναι αυτός που δεν του αρέσουν οι άγγελοι?
Η Εβιελ έτσι απλά ξεχώριζε από τις άλλες νεράιδες.Όπως διαφέρει το διαμάντι από το γυαλί. Ετσι απλά..
Ζουσε με τη γιαγια της την Ερναλντα, γρια πια, που αγαπουσε πολυ τη μικρη Εβιελ,αφου την ειχε μεγαλωσει από τοτε που ειχε μεινει ορφανη..
Οι γονεις της ειχαν πεθανει πριν χρονια , όταν καποια ξωτικα θελησαν να καταλαβουν τη μικρή τους χωρα.
Παρολα αυτά η μικρη νεραιδα , ενοιωθε εντονα την παρουσια των χαμενων δικων της ανθρωπων ,διπλα της , να την προστατευουν σε κάθε της βημα.
Η γιαγια της ειχε δωσει ένα φυλακτο,ότι ειχε απομεινει από τις σκληρες εκεινες μερες,να την προστατευει:->
Ηταν ένα μικρο κρυσταλλο κι πανω χαραγμενη μια μορφη.
Όταν το φως επεφτε πανω του , χιλιαδες φωτεινες ακτινες , φωτιζαν τα παντα γυρω.
Ετσι Εβιελ από τοτε προσεχε σαν τα ματια της αυτό το πολυτιμο δωρο που της εδωσε η γιαγια της.
Ηταν ότι πιο πολυτιμοτερο ειχε στη ζωη της ,απομειναρι από αγαπημενα προσωπα.
Η ζωη της δεν ειχε τιποτε διαφορετικο από τη ζωη των αλλων νεραιδων.
Απλως η μικρη εβιελ ηταν διαφορετικη από τις άλλες.
Της αρεσε να πετα ψηλα,να γυριζει μεσα στο δασος,να αφουγκραζεται ολους τους ηχους που πλανιωνταν στον αερα, να μιλα μονη της, , να χορευει ασταματητα.
Γενικα ηταν μια πολύ χαρουμενη νεραιδουλα και ολοι ζηλευαν αυτή της την ανεμελια.
Θαλεγε κανεις ότι ο χρονος την αφηνε και προσπερνουσε,χωρις να αλλοιωνει την ομορφη ψυχη της.η γιατί η ίδια δεν ηθελε να μεγαλωσει.Της αρεσε όπως ηταν. Γιατι να μεγαλωσει εξαλλου?Ολα εμοιαζαν τόσο ομορφα μεσα στο κοσμο το δικο της. Ενας κοσμος που δεν χωρουσε κανεναν άλλο παρα μονο την ιδια και τη γιαγια της.
Οι μερες κυλουσαν ηρεμα στη μικρη νεραιδουπολη ώσπου ξαφνικα,γιατι όλα τα κακα γινονται εκει που δεν τα περιμενεις, ακουσε να χτυπουν οι μωβ καμπανιτσες ,που χρησιμοποιουσαν οι νεραιδες για να δηλωσουν τον κινδυνο που πλησιαζε.
Και από το τροπο που χτυπουσαν καταλαβε ότι οκινδυνος ήταν μεγαλος και αμεσος.
Άπλωσε τα φτερα της και πεταξε πανω από το ψηλο βουνο, δρασκελισε τη μεγαλη χαραδρα, και βρεθηκε στο μεγαλο ξεφωτο εκει που στηνουν τα νυχτερια τους οι υπολοιπες νεραιδες
Τα μεγαλα ματια της εγιναν μεγαλυτερα μπροστα στην εικονα που αντικρυσε.
Οι νεραιδες .εδειχναν ανησυχες.Άλλες ετρεχαν δεξια αριστερα, άλλες εκλαιγαν και άλλες με χαμηλωμενα τα φτερα τους κοιτουσαν απεναντι προς τη δυση.
-->της φωναξε καποια μολις την ειδε να ακουμπα το εδαφος.
Τι συμβαινει? Ρωτησε η Εβιελ με την ανησυχια να σκιαζει τα καταγαλανα ματια της.
Οι Ουργκ μας κηρυξαν τον πολεμο. Πρεπει να φυγουμε από δω οσο πιο γρηγορα γινεται>>
---Και που να παμε? Ψελλισε
Δε ξερουμε ακομα.παντως κινδυνευουμε.
Η Εβιελ αισθανθηκε ξαφνικα το αιμα της να παγωνει. Ειχε ακουσει ιστοριες από τη γιαγια της για αυτά τα ξωτκια,όταν ηταν μικρρη. Η γιαγια χρησιμποιουσε αυτους για να τρομαζει τη εβιελ όταν εκανε καποια σκανδαλια. Ή όταν δεν επινε το πρωι το νεραιδοχυμο της.
Της ειχε πει ότι ησαν κατι αγρια ξωτικα πολύ αιμοβορικα που οποιον επιαναν στα χερια τους , του κατετρωγαν τις σαρκες..
Ηταν τα πιο αγρια ξωτικα που ζουσαν στον ευρυτερο κοσμο των αλλων νεραιδοκρατων.
--Δεν παρχει άλλη λυση? Ρωτησε με τρεμαμενη φωνη η εβιελ/
--Υπαρχει μια ελπιδα. Να βρουμε τον Εμιρελ.,.
Δεν ειχε ξανακουσει το ονομα αυτό ποτε της.
----
--Είναι ο πριγκηπας μας.
---Εχουμε πριγκηπα εμεις?
---Εχουμε ,αλλωστε εσυ πρεπει να τον ξερεις καλυτερα από ολους.
----Και γιατι εγώ?
---Διοτι τον κουβαλας μαζισου παντα. Είναι αυτος που φορας στο λαιμο σου.
Η Εβιελ απορημενη κοιταξε το φυλακτο. Ποτε δεν ειχε ρωτησει τη γιαγια της ποια ήταν αυτή η αχνή μορφή.επάνω στο φυλακτο. Εξαλλου δεν της ενδιεφερε ποτε. Το μονο που ηθελε ηταν να μη το χασει
---Και που είναι να παμε να τον βρουμε?
---Λιγο δυσκολο. Η μαγισα των ουργκ τον στοιχειωσε πανω στο ψηλο βουνο μεσα σε μια σπηλια, οπου κανενας από μας δεν μπορει να πλησιασει.η μαγισσα τον φυλαει καλα. Κάθε βράδυ στελνει ένα ξωτικο να επιβλεψει αν είναι όλα όπως τα αφησε.
Ακομη και τους στρατιωτες του τους μεταμορφωσε σε μανιταρια .
---Αμ το άλλο ? ακουστηκε μια άλλη νεραιδα με κοκκινα μαλια’’
--Ακουσαμε ότι ο πριγκηπας κοιμαται πολύ βαρεια , από τοτε που τον στοιχειωσε η κακια ξωτκομαγισσα.
---Και δεν μπορουν να λυθουν τα μαγια?
--Μπορουν αν καποιος παει στο κοσμο των νεκρων και φερει το μαγικο φίλτρο και του δωσει και πιει και ποτισει τα μανιταρια με αυτό. Αλλα ποιος παει εκει κατω?
Είναι τοσο τρομακτικα , οσο και στο κοσμο των ουργκ.
Για αυτό σου λεμε . πρεπει να φυγουμε, οσο πιο γρηγορα γινεται. Σε λιγες μερες θα είναι εδώ, ο νεραιδογερακας παρακολουθει από ψηλα κάθε τους κινηση και μας ειδοποιει.
Η Εβιελ αισθανοταν να υποχωρει η γη από τα ποδια της. Οι κορες των ματιων ειχαν διασταλει, τα μαγουλα της πηραν το χρωμα του νεραιδοκιτρου και τα χειλη της αρχισαν να τρεμουν…..
Δυσκολα τα πραγματα. Το μυαλο της αρχισε να φερνει σβουρες. Τι νακαν? Ποιος θα τολμουσε να παει στον κατω κοσμο? Κανεις.
Επρεπε όμως κατι να γινει. Δεν μπορουσαν να αφησουν ετσι τη μικρη τους χωρα , λεια των Ουργκ, χωρις καμμια προσπαθεια.
Ξαφνικα χωρις να το καταλαβει , το κορμι της ισιωσε , τιναξε τα διάφανα
φτερα της με αποφαστικοτητα πισω, πηρε βαθεια αναπνοη και με οση δυναμη επετρεπε ο φοβος της να βγαλει ειπε:Aκουστε με το ξερω ότι δεν είναι ευκολο αλλα πρεπει να γινει. Πρεπει να παμε να παρουμε το μαγικο φιλτρο αν δεν μπορει κανενας θα παω εγω.
Ο πατερας μου χαθηκε σε τετοιους πολεμους. Δεν θα πραξω διαφορετικα εγω από τα δικα του ιδανικα. Οπιος θελει μπορε να ερθει μαζι μου.]
Επεσε βαθεια σιωπη. Ολες τη κοιτουσαν σαν μαρμαρωμενες, δεν πιστευαν στα αυτια τους. Η Εβιελ. . εκεινο το μικρο νεραιδοκοριτσο, να εχει τετοιο θαρρος…………….αλλα μονο τη κοιταζαν,, κανενας δε μιλουσε..στα δυσκολα ολοι προτιμουν να σιωπουν……….
---Εγω θα ερθω μαζι σου ακουστηκε μια φωνη..μεσα από το νεραιδοπληθος…κατι φαινοταν να κουνιεται, ανοιχτηκε ένα περασμα αναμεσα τους και κατι βγηκε μπροστα..
Ηταν ένα μικρο νεραιδακι. Πιο μικρο από τη Εβιελ ,ο Αριάν. Ηταν και αυτό ορφανο μεγαλωνε όμως στο νεραιδοορφανοτροφειο.
Ένα γλυκο μικρο νεραιδακι μ εκοκινα μαλλια και μεγαλα ματια..
Η εβιελ με πολύ κοπο συγκρατησε τον εαυτο της για να μη γελασει…ηταν τοσο τραγικα αστειο. Ένα μικρο να θελει να την ακολουθησει ………..
Ηξερε πως δεν περιμενε βοηθεια από τον αριμαν αν συνεβαινε κατι, αλλα ηθελε και μια παρεα στο μεγαλο ταξιδι που ετοιμαζοταν να κανει……….
Ενταξει του ειπε η εβιελ φαινεσαι γενναιο νεραιδοπαιδο.αφου θελεις ελα μαζι μου.
Ετσι ξεκινησαν το μεγαλο ταξιδι για τον κατω κοσμο.
Πρωτα επρεπε να χαιρετησει τη γιαγια της.
Η καημενη η Ερναλντα ισα που μπορεσε να κρατηθει από το κορμο του μεγαλου νεραιδοπλατανου για να μην πεσει κατω. Ματαια εκλιπαρουσε την Εβιελ να μην κανει αυτό το ταξιδι. Φοβοταν ότι δεν θα την ξαναβλεπε πια. Αλλα εβλεπε ότι η μικρη ηταν πια αποφασισμενη. Παρατηρουσε και θαμαζε και απορουσε για ποτε η Εβιελ σε λιγες ωρες ειχε μεγαλωσει. Την εβλεπε πιο ψηλη στα ματια της τωρα. Καταλαβε ότι δεν θα μπορουσε να της αλλαξει γνωμη. Την αγκαλιασε τη φιλησε και της ειπε.Αφου το αοφασισες να εχεις την ευχη μου αλλα πριν φυγεις πρεπει να σου δωσω κατι.
Και με τρεμαμενα ποδια προχωρησε απωσε το χερι της και ανοιξε το μεγαλο σεντουκι.,που βρισκοταν στην ακρια του δωματιου.Η Εβιελ παρατηρησε ότι το σεντουκι ειχε ένα μυστικο πατο. Τοσα χρονια δεν τον ειχε αντιληφθει,παρολο που παντα από περιεργεια εψαχνε μεσα του να δει τι εκρυβε η γιαγια της σε αυτό το σεντουκι.οπως φυσικα κανουν όλα τα μικρα παιδια.
Εφερε μπροστα της ένα λευκο πανι, κεντημενο με τις νεραιδοκλωστες.επανω ηταν ζωγραφισμενοι δυο κυκνοι. Παρτο της ειπε.ισως σου χρειαστει. Η Εβιελ ανοιξε το πανι και μπροστα της αστραψε ενας χρυσος λεπτος χιτωνας.τι είναι αυτό? Είναι ο χιτωνας του πατερα σου. Τον φυλαξα .. Αν τον φορας δεν μπορει τιποτε να σε λαβωσει.
=Μα αν τον ειχε ο πατεας μου γιτι τοτε?…
Δεν τον φορουσε. Τον ειχε δωσει στον πριγκηπα. Ησαν φιλοι και τον αγαπουσε πολύ.,να τον φορεσει. Ηταν σημαντκο για τη νεραιδουπολη να ζησει ο πριγκηπας.και αυτος για δωρο του εδωσε τα φυλακτο που φορας εσυ τωρα.
Η Εβιελ ενοιωσε για πρωτη φορα υπηρηφανεια για τον πατερα της .Μεχρι τωρα ισως και να του κρατουσε αν μπορουσαμε να την πουμε κακια, γιατι την αφησε μονη της από πολύ νωρις. Όχι γιατι ειχε παραπονο από τη γιαγια της, αλλα γιατι οι γονεις είναι πάντα απαραιτητοι.
Τα μάτια της εμειναν καρφωμενα να κοιταζουν τον χρυσο χιτωνα ,τον πηρε στα χερια της ,τον εφερε στο προσωπό της,λες και ηθελε να ρουφηξει την μυρωδια που ανεδυζε, και ένα ένα δακρυ κυλισε από τα ματια της, που φανηκαν τωρα πιο αστραφτερα.
Είναι ωρα να φυγουμε Αριαν.
Χαιρετησε τη γιαγια της,πηρε από τα χερι τον μικρο νεραιδοπουλο και βγηκαν στο δρομο με τις μεγαλες λευκες…
Πηραν το δρομο μεσα από τα μεγαλα σκιερα μονοπατια , για να οδηγηθουν σε μια τεραστια και βαθεια χαραδρα.
Που είναι η πόρτα για τον κατω κοσμο αραγε?βλεπεις τιποτε εσυ αριαν?
Οι νεραιδες μου ειπαν ότι είναι αποδω.
Μια στιγμη…..να δω…ειπε πατωντας τιστις μητες των ποδιων τουυ για να σηκωθει πιο ψηλα και να δει
Εεεε…μαλλον ….μαλλον από δψω είναι η μυστικη πορτα.. και εδειξε απεναντι στο βουνο.
Προχωρα Εβιελ και αφησε τη ψυχη σου να σε οδηγησει…το ενστικτό σου θα ανακαλυψει την μυστικη πορτα.
Γυρισε εκπληκτη και ειδε τον νεραιδογερακα .
Προσεχε μικρη όμως. Όταν θα μπεις στην πορτα του κατω κοσμου , να θυμασαι αυτό. υπαρχει μονο ένα ανοιγμα για να ξαναβγεις. εχει το σημα του ατεριου. Κοιτα να το βρεις γρηγορα ,εχε τα ματια σου ανοικτα. Εκει κατω που πας τιποτε δεν είναι αστειο.παρε το μαγικο φιλτρο οσο πιο γρηγορα μπορεις και ξαναγυρισε πισω. Οι νεκροι δεν αστειευονται.
Αυτά ειπε και πεταξε πισω.
Πολύ μας φοβιζει αυτος ο νεραιδογερακας! Ειπε ο Αριαν και εδειχνε νευριασμενος.τι αστειο νεραιδοπουλο!!
Η Εβιελ καταλαβε ότι ο νεραιδογερακας ελεγε αληθειες…ομως τωρα ηταν αδυνατο να κανει πισω ο σκοπος δεν της το επετρεπε αυτό. Πηρε βαθεια νασα και προχωρησε μεσα στη χαραδρα. Τα δεντρα σιγοψιθυριζαν μεσα στην πνοη του ανεμου που τα ακουμπαγε απαλα
Τα πουλια πετουσαν ανησυχα .
Ο Α ριαν ερχοταν πισω της σφυριζοντας ένα νεριδοτραγουδο ,
Η Εβιελ αφουγκραζοταν τωρα ηχους παραξενους, ήχους που δεν ειχε ξανακουσει μεχρι τωρα,σαν να ερχονταν από την άλλη μερια
Σουτ………μη τραγουδας, ειπε στον αριαν. Κατι ακουω..
Ο μικρος εμιξε τα φρυδια απορημενος.
Η εβιελ μπορουσε τωρα να ακουσει το ονομα της να πλανιεται μεσα στην χαραδρα σαν καποιος από μακρια να φωναζε το ονομα της και ο αποηχος να εφτανε σε αυτην
Ξαφνικα αισθανθηκε ένα κρυο αερακι να τη ν τυλιγει.ηταν αλλοκοτος αυτος ο αερας.
Ενοιωσε τα ποδια της να ακινητοποιουνρται ξαφνικα και παγωσε ολοκληρη.
Τωρα το ενοιωθε..ηταν πολύ κοντα…ειχε δικιο ο νεραιδογερακας...πλησιαζε στο μυστικο περασμα..
Μια σαυρα περασε ξυστα από τα ποδια της . θελοντας να τη αποφυγει επεσε καταγης.και τοτε το σωμα της αρχιζε να βουλιαζει.
Αριαν…φωναξε
Ο Αριαν ετρεξε να τη βοηθησει να μη την καταπιει η μεγαλη τρυπα..
Το βρηκαμε Αριαν….αυτο είναι το μυστικο περασμα…..
Παρατηρησε ότι το περασμα ηταν αρκετα βαθυ. Μπορουσε να το κατεβει όμως. Όμως ο Αριαν? Δεν μπορουσε.
Δεν υπηρχε άλλη λυση. Επρεπε να συνεχισει μονη της.
Αριαν δεν μπορεις να ερθεις μα ζι μου από δω και περα
Αν δεις ότι αργησω, φωναξε τον νεραιδογερακα να σε παει πισω.
Μα………πώς θα πας μόνη σου εκει κατω?
Πρέπει Αριαν
Εσκυψε και τον αγκαλιασε.
Πόσο χρειαζοταν μια αγκαλια εκείνη την ώρα!!
Από καποιο δικο της . αλλα δεν υπηρχε κανενας κοντά της
Αν ειχε ααλη λυση ,εκεινη τη στιγμη θα το εβαζε στα ποδια
Η μυρωδια ης κεισουρας ηταν τοσο εντονη που δεν μπορουσε να ανπνευσει.
Σκοταδι παντου.ισα που μορουσε να ξεχωριζει /
Και μορφες κακομουτσουνες να την περιεργαζονται και να φωναζουν το ονομα της. εβιεεεεεεεεελ………εβιεεεεεεεεεεεελλ.
Μορφες αλλοκοτες,πλασματα του σκοταδιου.
Οι φιγουρες οσο πηγαιναν και γινοντουσαν περισσοτερες τωρα. οι φωνες γινονταν κραυγες ,οι κραυγες ουρλιαχτα…,
Αυτά που εβλεπε εκει μεσα δεν μπορουσε ποτε να τα φανταστει. Και δε γινεται να διηγηθουν από μενα γιατι δεν ημουν εγω αυτή που πηγε εκει κατω. Ηταν η Εβιελ το μικρο γενναιο νεραιδοκοριτσο που ποτε δεν θελησε να περιγραψει την ασχημια του κατω κοσμου ..ισως γιατι δεν ηθελε να θυμαται .τιποτε από την ασχημια του.
Γιατι η ασχημια αυτή δεν ταιριαζε με την ομορφια της ψυχης της.
Αρχισε να ακουμπα το φυλαχτο της και να κανει την προσευχη της..ηταν μια προσευχη που της ειχε μαθει η γιαγια της από τοτε που ηταν μικρη..
.Ξάφνου το φυλαχτο ασταψε και μια του αχτινα καρφωθηκε στον απεναντι βραχο.ενα μπουκαλακι γαλαζιο πανω του.Αυτο ήταν…
Η Εβιελ χωρις να το σκεφθει καθόλυ τεντωσε τα χερια της και το αρπαξε.
Κρατουσε τωρα την ελπιδα μεσα στα μικρα λεπτα της χερακια.
Το φυλακτο αρχισε να βγαζει και άλλες αχτινες και να αποκαλυπτι το μεχρι τωρα εκεινο σκοτεινο μερος.
Κοίταξε ψηλά και μπορεσε να δει το ανοιγμα με το αστερι που της ειχε πει ο νεραιδογερακας.
Χαρουμενη ανοιξε τα φτερα να πεταξει
Μα ματαια.
Κατι την εμποδιζε να ανεβει ψηλα.
Ακουσε ένα γρυλισμα, και βρεθηκε καρφωμενη στο εδαφος.
Δυο κατακοκκινα ματια την κοιταζαν αγρεμενα από πανω της, ηταν ο φυλακας του μαγικου φιλτρου και εδειχνε πολύ θυμωμενος με αυτό που εκανε η Εβιελ.
Και τώρα? Όλα εδειχναν πως ειχαν τελειωσει για τη μικρη νεραιδα.
Εκλεισε τα ματια της και αρχισε να ταξιδευει πισω.στο χρονο. Περασε , ειδε τον αριαν να τη περιμανει, περασε τη τη βαθεια χαραδρα,εφθασε στη νεραιδοχωρα, στο μικρο σπιτακι, στη γιαγια , σταθηκε κατω από τις ροζ καμπανουλες…
Δεν την ενοιαζε τοσο πολύ για αυτην. Στεναχωριοταν για την μικρη χωρα που σε λιγο καιρο δεν θα υπηρχε πια ολα θα ειχαν χαθει… η ελπιδα να σωθει η μικρη της χωρα ,χαθηκε πια.
Ηταν πολύ αδυναμη μπροστα σε αυτό που την κρατουσε ακινητοποιημενη.
Και κει που νομιζε ότι όλα πια ειχαν χαθει, καποιο δυνατο αλλοκοτο φως που εκανε την Εβιελ να ανοιξει τα ματια της.
Δυο ολολευκες αστραφτερες φιγουρςς φανηκαν μεσα.ακομη και ο φυλακας τρομαξε από το πολύ φως.εκανε πισω και αφησε την Εβιελ.
Οι δυο φιγουρες εσκυψαν αποπανω της.
Για πρωτη φορα η Εβιελ δεν φοβηθηκε.
Σηκω κοριτσακι μου,…..ακουσε τη μια να λεει..
Ειμαστε πολύ περηφανοι για σενα….ειπε η δευτερη
Η Εβιελ δε χρειαζοταν να ακουσει περισσοτερα για να καταλαβει ότι ησαν οι γονεις της αυτά τα πλασματα που της μιλουσαν
Παρε το μαγικο φιλτρο και πηγαινε στο φως.
Εισαι πολύ πολυτιμη για ολους μας.
Οι δυο φυλακες αγγελοι της.αυτοι που την προστατευαν μια ζωη σε κάθε της βημα.
Αν και δεν τους ειχε δει ποτε της.
Ουτε και τωρα μοπορυσε να τους δει.
Η μορφη τους ηταν τοσο αχνη που χανοταν μεσα στο φως.
Τι κριμα δεν μπορουσε ουτε και να τους αγκαλιασει
Αυλα οντα
Προσπάθησε να μιλήσει,αλλά ένας κόμπος στο λαιμό την εμπόδιζε..
Μητερα…..πατερα ψιθυρισε
Φυγε γλυκεια μου…πηγαινε..πετα ψηλα..η νεραιδοχωρα σε χρειαζεται
Και ένα αορατο χερι τη σηκωσε ψηλα , την περασε μεσα από το ανοιγμα με το αστερι και η Εβιελ βρεθηκε παλι στο φως του πανω κοσμου.
Ηταν τοσο συγκινημενη που η αγκαλια του Αριαν ηταν λιμανι εκεινη την ώρα,που μολις την ειδε ετρεξε κοντα της
Εβιελ… Εβιελ..φωναξε.ειχα αρχισει να ανησυχω..αργησες πολύ εκει κατω…..φοβηθηκα ότι δεν θα σε ξαναβλεπα πια..
Παραλιγο αριαν ….παραλίγο.. και ένα δακρυ κυλησε στο ροδοκοκκινο μαγουλό της.
Κοιτα Αριαν το πηρα….και του εδειξε το μικρο μπουκαλακι
Ο Αριαν χαμογελασε με ικανοποιηση
Εισαι πολύ γενναιο κοριτσι εβιελ.
Φυγαμε.. πρεπει να φτασουμε στο βουνο…ελα αριαν
Ανοιξαν και οι δυο τα φτερα τους και τραβηξαν γραμμη προς το βουνο που στεκοταν απειλητικο μπροστα τους
Ο ουρανος ηταν πεντακαθαρος. Ο ηλιος κρυφογελουσε πισω από καποια συννεφα
Ο νεραιδογερακας φανηκε και παλι μπροστα τους
Χαιρομαι που εισαι ζωντανη Εβιελ . φθανεις στο τελος τωρα.πισω από το βουνο είναι η σπηλια που βρισκεται ο Εμιρελ.Το ξωτικο των ουργκ ερχεται το βραδυ. Κοιτα να φθασεις πριν πεσει η νυχτα. Δωσε στον Εμιρελ να πιει και ποτισε και τα μανιταρια που βρισκονται εξω από τη σπηλια.Εγω πρεπει να φυγω τωρα γιατι πρεπει να γυρισω πισω. Οι Ουργκ είναι ετοιμοι να επιτεθουν,ισως αυριο το πρωι .απο σενα εξαρτωνται όλα μικρη. Καλη τυχη. Ειπε και χτυπωντας με θορυβο τα νεραιδοφτερα του χαθηκε προς την ανατολη,
Η Εβιελ πηρε βαθεια ανασα και συνεχιζε να πετα αποφασιστικα.επρεπε να τα καταφερει.δεν ηθελε να απογοητευσει κανεναν.
Ο ρολος της ηταν πολύ δυσκολος ,αλλα επρεπε να τον αποδωσει οσο μπορουσε καλυτερα .
Ειχε φθασει μεσημερι.τωρα βρισκονταν ακριβως πανω από το βουνο.
Ο Αριαν που την ακολουθουσε,επαιζε γυρνωντας αναποδες στροφες στον αερα.
Αριαν προσεχε.. μπορει να ζαλιστεις και να πεσεις..
Μη φοβασαι Εβιελ.απο μικρο εκανα αναποδες στροφες…..το ελεγε λες και ηταν τωρα μεγαλος.
Παντως προσεχε …
Προσεχωωωωωωωωωωωωωωωωω
Και πριν τελειωσει τη κουβεντα του βρεθηκε σωριασμενος στο εδαφος.
Στο ειπα Αριαν να μη κανεις αστεια….
Βοηθεια ααααααααααααα τον ακουσε να φωναζει.εβιελ βοηθεια
Τι ειχε συμβει?
Ο αριαν ειχε καρφωθει πανω σε καποια αγρια αγκαθια .Το βουνο ηταν γεματο από αυτά.
Η Εβιελ ανοιξε πιο πολύ τα φτερα της τωρα και βρεθηκε στο εδαφος
Τα αγκαθια ειχαν περασει και ειχαν σικισει τα τα ρουχα του αριαν , και ειχαν καρφωθει μεσα στο κορμι του.
Μερικα ειχαν καρφωθει στα φτερα του και σε καποια σημεια τα ειχαν σκισει κιολας.
Βοηθεια Εβιελ…….
Η Εβιελ τον πηρε αγκαλια και αρχιζε να του τραβα τα αγκαθια…Καθε της κινηση εκανε τον Αριαν να φωναζει .
Οι φωνες του Αριαν εσκισαν στα δυο την ηρεμια που επικρατουσε γυρω
Ξαφνικα της ηρθε μια ιδεα.
Πηρε με προσοχη το μικρο γαλαζιο μπουκαλακι,το ανοιξε και εσταξε δυο σταγονες πανω στις πληγες του μικρου και αρχισε με τα δαχτυλά της να τις απλωνει πανω τους.
Και ως δια μαγειας οι πληγες του αριαν αρχιζαν να χανονται.αρχισαν να κλεινου
Το επανελαβε και σε λιγη ώρα ειχαν εξαφανιστει τελειως.ο αριαν ξαναβρηκε το χρωμα του και παλι.
Ηταν όμως πολύ ταλαιπωρημενος.μη ξεχνατε ότι ηταν ένα μικρο νεραιδοπουλο
Ησυχασε τωρα Αριαν κοιμησου λιγο
Μη με αφησεις μονο μου Εβιελ.μεινε κοντα μου..
Δεν προκειται να σε αφησω ποτε αριαν μην ανησυχεις
Ο Αριαν εβαλε το μικρο του κεφαλακι πανω στα ποδια της και τον πηρε ο υπνος.η Εβιελ τον παρακολουθουσε πως κοιμοταν και χαμογελουσε με τους αναστεναγμυς που εβγαζε καποιες φορες. Καποια στιγμη τον ακουσε να φωναζει..μαμα…
Εσκυψε και τον φιλησε στο μαγουλο
Κοιμησου γλυκε μου…..του ειπε η μαμα είναι εδώ……και χαμογελασε….
Τον κοιταζε και σκεφτοταν ποσο αναγκη ειχε να ξαπλωσει και αυτή λιγο.
Ηταν εξουθενωμενη. Εγειρε στο πλαι το κορμακι της και κοιταξε ψηλα στον ουρανο.Ο ηλιος ηταν ακριβως από πανω της .Το μυαλο της αρχιζε να ταξιδευει πισω στη νεραιδοχωρα.τι να γινοταν η γιαγια της?
Το μυαλο της σταματησε πανω στο ταξιδι.
Όταν ανοιξε παλι τα ματια της,ειδε τον ηλιο ότι ειχε γειρει πια στη δυση του. Τιναχτρηκε με μιας επανω
Ξυπνα Αριαν . αργησαμε .σε λιγο θα πεσει η νυχτα.
Ο Αριαν πεταχτηκε ετριψε τα ματια του..
Ξερεις Εβιελ..ειδα και ένα ονειρο..ειδα…
Ασε τα ονειρα αριαν και φευγουμε..μου το λες καποια άλλη στιγμη.εχουμε αργησει
Αρχισαν να προχωρουν μεσα από τα δεντρα ,και πηραν το μονοπατι γ ια να βγουν στην πισω μερια του βουνου.
Η νυχτα ειχε αρχισει να ριχνει το μαυρο της πεπλο όταν φθασανε πισω από το βουνο.
Τα πλασματα της νυχτας ειχαν βγει και αυτά .και την παρακολου θουσαν σε κάθε της βημα…οι κουκουβαγιες ειχαν αρχισει το μονοτονο τραγουδι τους πανω στα δεντρα
Το μονοπατι τους εβγαλε σε μια σπηλια.η εισοδος της ηταν καλυμμενη με μεγαλους ιστους από αραχνες .
Εδώ είναι…ειπε ο αριαν..κοιτα εβιελ κοιτα ..τα μανιταρια….
Η Εβιελ εστριψε το βλεμμα της αριστερα και ειδε τα μεγαλα μανιταρια
Γρηγορα Αριαν….το μαγικο φιλτρο
Πηρε το μπουκαλι και αρχισε με τα χερια της να παιρνει σταγονες και να τους ριχνει από πανω.
Τοτε τα μανιταρια ανοιξαν στα δυο και αρχισαν να μεταμορφωνονται σε ομορφα νεραιδοπουλα.το μαγικο φιλτρο ειχε κανει το θαυμα του.Τα μαγια ειχαν λυθει,ο στρατος του πριγκηπα ηταν ετοιμος και παλι.
Οι στρατιωτες κοιτουσαν με εκπληξη τη μκρη νεραιδα , όταν αρχισε να τους διηγειται ολη την ιστορια.Ειμαστε ετοιμοι Εβιελ…δε θα αφησουμε την χωρα μας να μας την παρουν αλοι
Όμως πρεπει να ξυπνησουμε τον Εμιρελ..και γρηγορα μαλιστα
Ένα νεραιδοπουλο εσκισε τους μεγαλους ιστους από την πορτα της σκοτεινης πηλιας και η Εβιελ μπηκε μεσα γρηγορα. Στην ακρη της ειδε τον πριγκηπα ξαπλωμενο.ετρεξε κοντα του πηρε το μαγικο φιλτρο και προσπαθησε να γυρισει το
Προσωπο του προς το μερος της….
Και τοτε ειδε τον ειδε για πρωτη φορα
Ένα πανεμορφο μικρο αγορι με ομορφα μαυρα μαλλια στο χρωμα του εβενου,να κοιμάται σε ένα βαθύ ύπνο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου