Τα άσπρα καράβια μου έλυσαν τις άγκυρες πριν χρόνια..Τα έσυρα στη θάλασσα για να ανακαλύψουν νέες στεριές ..ήταν όμορφα… νέα σκαριά… και  η θάλασσα αταξίδευτη,

έτοιμη να τα παρασύρει στα πιο όμορφα ταξίδια ,χωρίς επιστροφή..

Ο ωκεανός  ανοίχτηκε μπροστά τους ,τα κύματα έγλυψαν το ολόφρεσκο σκαρί τους , περιπλανήθηκαν , κινδύνευσαν ,αλλά λίγα από αυτά  έπιασαν λιμάνι….Και οι νέες στεριές τα δέχτηκαν σαν απελευθερωτές και οι άνθρωποι τα αγκάλιασαν..τα αγάπησαν και τα κράτησαν μαζί τους..

Άλλα θαλασσοπνίγηκαν  , άλλα έγιναν λεία πειρατών ..παρ΄όλα αυτά  έπεσαν άξια  , στο βωμό της ανακάλυψης και του πειράματος..

Ήσαν όμως και κάποια που με την πρώτη δυσκολία έστριψαν το τιμόνι και  πήραν το δρόμο της επιστροφής ντροπιασμένα  και κλείστηκαν   μέσα στις ντουλάπες που  χτίζει το μυαλό  καμμιά  φορά για να κρύψει αυτά που ούτε το ίδιο δε θέλει να θυμάται.. γιατί η σκέψη τους πονάει και άλλοτε γιατί ντρέπεται γι αυτά…

Μέσα στο χρονοντούλαπο της λησμονιάς..

Πού   πού ,ανοίγω την πόρτα και τα κοιτάζω…  ώρες ώρες  αισθάνομαι να τα αγαπώ και ώρες ώρες τα απεχθάνομαι..

Τα αγαπώ γιατί ..ήταν εκείνα , που ήταν ορισμένα να με ταξιδεύσουν  στο απέραντο άγνωστο,  εκείνα τα οποία θα ηρεμούσαν την ανυπότακτη ψυχή μου, που θα ημέρευαν

τα πάθη μου και όλες μου τις ανησυχίες..αυτά που τα πανιά τους ήταν καλυμμένα με το φως του ήλιου του πιο όμορφου καλοκαιρινού πρωινού...

Είναι εκείνα  που μου έδειξαν πόσο σημαντικό είναι να αγωνίζεσαι για το άπιαστο,για αυτό που ζητά η καρδιά σου, γι αυτό που ονειρεύεσαι....

Για να μη πονάει η εικόνα τους τα άφησα να ξεχαστούν στη λήθη,τα έκρυψα τόσο καλά ,ώστε να είναι αδύνατον να τα αναζητήσει κανένας πια...να μη γίνεται καμμία κουβέντα....

Μέσα  στα χρονοντούλαπα της λήθης..

Εκεί θα κλέισω και εσένα….εσένα που μου θυμίζεις τα ασπρα ντροπιασμένα καράβια μου..

Εσένα που είσαι η στεριά που ποτέ δε θα φτάσω..η θάλασσα που δε θα ταξιδέψω ποτέ..για μένα ήσουν ο πιο απίθανος και απίστευτος προορισμός...αυτός που δεν είχε οριστεί ποτέ να γίνει..πέρα από αυτούς που είχα....

Θα μέινεις εκεί  αιχμάλωτος μαζί με τα καράβια..να θυμίζεις κάποιες ανέμελες εποχές...μέχρι να ξεθωράσει και η δικιά σου η εικόνα......

Και  όποτε θα ανοίγω την πόρτα σιγά σιγά να δω εκείνα, θα κοιτάζω κλεφτά και σένα..

Γιατί η εικόνα σου πονάει πιο πολύ κι από  δική τους…..μέχρι να αποφασίσω να σφραγίσω αυτή τη πόρτα και ό.τι υπάρχει μέσα σε αυτό το χρονοντούλαπο, θα έχει γίνει μια ανάμνηση που δε θα πονάει πια..