Αδέσποτες μέρες

Είναι μια από κείνες τις ημέρες που δε θες με τίποτα να σηκωθείς από το κρεβάτι, το μυαλό σου αρνείται πεισματικά  να δώσει  εντολές  και  το μόνο που ζητάς είναι να χωθείς κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα  και να μείνεις  εκεί…. με τον ήχο του αέρα που παίζει με τα σύρματα …

Αυτό όμως είναι αδύνατο να γίνει…… ο αέρας αυτός έπαψε να υπάρχει πια…. οι ήχοι σίγησαν και τα σύρματα δεν υπάρχουν πια.. χάθηκαν στο χρόνο.. σε μια άλλη πόλη.. έτσι αποφασίζεις να σηκωθείς..

 Οι κινήσεις μηχανικές… χρόνια τώρα.. ντύνεσαι  και ρίχνεις μια γρήγορη ματιά στον καθρέπτη… η κοκεταρία είναι μια λέξη που έχει ξεθωριάσει στο λεξιλόγιό σου..…

Δεν υπάρχει ούτε όρεξη για μια πινελιά ρουζ  βρε αδερφέ, για να φύγει η χλωμάδα..

Μια γουλιά καφέ, ένα τσιγάρο, μια γρήγορη ματιά στα ε-μειλ, τσάντα κλειδιά στο χέρι και κλείνεις πίσω σου την πόρτα…  Με μια  βαθειά εισπνοή ,τα πνευμόνια σου γεμίζουν από τον παγωμένο αέρα, καθώς  κατεβαίνεις τις σκάλες ,αφήνοντας  το βλέμμα σου να αγγίξει τη θάλασσα που έχει γίνει ένα με το  μουντό ορίζοντα .

Σε ένα λεπτό βρίσκεσαι  στο αυτοκίνητο με μοναδικό προορισμό τη δουλειά σου...Και εκεί το σκηνικό αλλάζει …μια τεράστια αίθουσα ,μερικά ζευγάρια μάτια που σε κοιτάζουν σαν κάτι ξεχωριστό… 

Αλήθεια πόσα ζευγάρια μάτια σε έχουν κοιτάξει τόσα χρόνια??? Για πόσα ζευγάρια μάτια ήσουν κάτι ξεχωριστό??? ποτέ δεν κράτησες λογαριασμό..

Οι  ώρες περνούν  αβίαστα και το κλειδί στην πόρτα δηλώνει το τέλος…

Και όπου φύγει φύγει..το μόνο που θες είναι να τρέξεις στο καταφύγιό σου…

Έτσι για σένα πάντα λειτουργούσε το σπίτι σου…

Μακριά από εντολές, μακριά από άσκοπες και ανιαρές συζητήσεις, ένα μέρος  μόνο για σένα και τον αχώριστο σύντροφό σου..το φίλο σου ,την αδερφή που δεν είχες ποτέ..

Μόνο αυτός σε ξέρει καλύτερα από τον καθένα, γιατί είναι ο μόνος που σε έψαξε τόσο πολύ , σε ώρες ατέλειωτης ενδοσκόπησης και περισυλλογής..μόνο αυτός ξέρει τους ανομολόγητους φόβους σου,  τις ανασφάλειες σου, τις αδυναμίες σου..κι ας σε βλέπουν οι άλλοι και νομίζουν ότι είσαι δυνατός..αυτός ξέρει τι είσαι και πώς έπρεπε να σταθείς δυνατός πολλές φορές γα να στηρίξεις την αδυναμία κάποιων δυνατών..Γνωρίζει πολύ καλά τα όνειρά σου..αυτά που πραγματοποίησες , αλλά  και τα χαμένα..Είναι ο μόνος που δε σου χαιδεύει τα αυτιά, αυτός που πολλές φορές γίνεται σκληρός κι  αμείλικτος , αυτός  που θα σε τονώσει , αυτός που θα σε ρίξει και στα τάρταρα με μεγάλη ευκολία… κι είναι ο ίδιος που θα σου απλώσει το χέρι για να ξανανέβεις  από εκεί που έχεις πέσει.

Άλλες φορές σε κάνει να αισθάνεσαι σκλάβος του κι άλλες φορές  απόλυτος κυρίαρχός του.

Οι ρόλοι  εναλλάσσονται  διαρκώς και αυτό σε εξιτάρει αλλά και σε συνθλίβει συγχρόνως ..και όλο ζητά να του αφιερώσεις περισσότερο χρόνο.....

‘Ετσι  περνούν οι μέρες.. σκορπίζονται σαν τους κόκκους της άμμου όταν τις φυσάει ο αέρας…. Αέρας είναι η ζωή κι όποιος πρόλαβε να τον κλείσει στο ασκί μπορεί να τη ζήσει.. αν όχι περνά χωρίς να το καταλάβεις..

Είναι μια δεκαετία τώρα που το ασκί έχει τρυπήσει..

Και έχασες πολλές μέρες  θυσιασμένες στα θέλω και τα πρέπει των άλλων.. και τώρα τρέχεις να το μπαλώσεις αλλά όσο και να μπαλώσεις ,το ασκί τώρα αρχίζει και σαπίζει….

Και έτσι το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αφήνεις να περνάει ο καιρός μέσα στη μοναχικότητα..και οι μέρες να γίνονται αδέσποτες…. θυσιασμένες αυτή τη φορά στο ΕΓΩ  σου...